Vandaag scheen de zon en ik wandelde met mijn broer de stad in. Op de Dam is er Kermis, je zag het al van verre. Zullen we? We gingen. Voor het eerst van ons leven in het reuzenrad.
Doodeng vond ik het. De eerste paar klimmen naar boven hield ik mijn ogen stijf gesloten maar eenmaal gewend durfde ik wel te kijken en wat een uitzicht! Prachtig zicht op oud Amsterdam.
Toen ging mijn broer tegenover me zitten en uiteindelijk durfde ik ook over te steken. We keken over de stad. Het wagentje schommelde. Ik vond het enger. Eenmaal met de voeten op vaste bodem trakteerde hij op poffertjes. Lekker!
We liepen over de kermis en kochten gesuikerde pinda's - zoete herinnering aan onze kinderjaren met de poppenkast hier op de Dam en een puntzak vol warme suikerpinda's.
Ik merkte op hoe ik dacht dat mijn telefoon steeds trilde in mijn broekzak terwijl dat vast de muziek was. Later op het Rokin controleerde ik mijn oude Nokia en mijn broer raadpleegde zijn smartphone.
Ik had drie gemiste oproepen en twee voicemails, mijn broer had zes keer niet opgenomen en er waren zes berichten voor hem achtergelaten. Mijn moeder kon ons niet bereiken. Aandoenlijk hoe ze ingesproken had. Zes keer dezelfde boodschap.
We liepen terug door de zon. Amper anderhalf uur 'buiten' en het was verfrissend, leuk, spannend en ontspannend. Een van de berichten op mijn telefoon was van het Slotervaartziekenhuis.
Binnenkort is er een afspraak op de dagafdeling Geriatrie. Meten is weten maar eigenlijk weten we het wel. Wat we niet weten is: wat dan? Hoe verder? En dat is eng. Veel enger dan zo'n reuzenrad. Voor ons en voor mijn, onze moeder.
Kate
2 april 2013
De foto vond ik op nufoto.nl en is gemaakt door Eric Triou op 16-10-2012. De kermis, dat wat zichtbaar is op de foto, zag er vandaag precies zo uit overigens.
