Kerst 2013

Kerst 2013: de zon schijnt, de lucht is blauw - een zachte kerst na de storm, de derde storm dit najaar in de aanloop naar kerst. Mijn kas op het terras van mijn moeder is omgewaaid.

Het was een impulsaankoop waar ik niet genoeg van geprofiteerd heb. Nu is de plastic hoes kapot en mijn plan om er de koude bak in te zetten misschien ook. Misschien niet. Niets zo wispelturig als de mens, als ik.

Het was een turbulent jaar in alle opzichten. Vooral een jaar van afscheidnemen en beseffen, eens te meer mij realiseren dat wat je in je hart draagt, nooit weg zal zijn.

Aan het begin van het najaar plantten mijn broer en ik een rand van witte heide op het graf van mijn vader en het middenstuk werd gevuld met rode heide: Ajax kleuren, niet gepland maar we moesten er samen om lachen.

Later, toen ik zocht naar een dotje kleur voor op het landgoed, koos ik opnieuw voor heide - de foto hierboven is genomen op 7 december jl. Hij staat op de compostbakken voor het rek en hoewel genieten een groot woord is, staat hij er goed.

Genieten is niet het woord dat voor mij bij 2013 past, maar ik was en ben er wel blij mee. Dit zou mijn jaar geworden zijn. Het is het niet geworden. Niet in de zin van jubelend geluk.

Misschien past dat ook niet bij mij. Maar het was goed. Ik heb momenten van diepgevoelde rust, geluk en aanwezigheid van Engelen mee mogen maken. Meer kan je of mag je niet wensen.

Het landgoed kwam tekort en ook weer niet. Het was er en deed wat het moet doen. Ik genoot als ik er was. Wat ik deed, deed mij goed. Ik oogstte veel knoflook. Ik had een overvloed aan bloemen uit zelf gewonnen zaad.

Nu staat er de heide en ik vier via deze - wat mij betreft - natuurlijke plant, het jaar. Mijn jaar. Jaar dat ik mijn vader heb moeten missen en mijn moeder bij vlagen niet meer weet dat ik haar dochter ben. Dat zij kinderen heeft.

Vanmorgen, ik lag nog in bed, belde buurtzorg af. Typisch. Verwacht van mij geen mooie kerstgedachtes over de zorg :-). Het gemak en de hulp van buurtzorg weegt amper op tegen de bemoeizucht, de regeltjes en het gezeur.

Wat is het dan heerlijk te kunnen rommelen op het balkon. Als er iets is dat mij energie geeft dan is het dat landgoed van mij en het terras van mijn moeder. De kerstroos op de hoek van haar rechter border bloeit uitbundig.

Het is kerst. ik wens u stralende dagen, heilzame nachten en genot zoals alleen een landgoed u kan schenken.

Kate
25 december 2013

p.s. deze tekst schreef ik voor mijn landgoedblog maar gezien de inhoud en verwijzingen naar het afgelopen jaar, zet ik hem ook hier. Ik zal wel wat linkjes toevoegen hier en daar - misschien :-).

24 december 2013

Ik wens u en de uwen mooie Kerstdagen.

Kate
24 december 2013



De foto komt van de tumblr The Little Corner waar als bron genoemd wordt Simply Beautiful World - aldaar kon/kan ik echter geen fotograaf of maker vinden.

Kruidige stoofpeertjes

stoofpeertjes

Dit is het najaar van de stoofperen. Altijd al zorgde ik ervoor dat ik in de aanloop naar het Kerstdiner een of meerdere bakjes stoofpeertjes in de diepvries had maar dit jaar maak ik ze anders, meer exotisch, kruidiger.

Het spijt mij, hoeveelheden, da's een beetje lastig bij dit recept. Ik koop zoveel stoofperen als ik denk te willen schillen. Soms betekent dat dat ze weken op tafel liggen tot ik zin heb ze daadwerkelijk klaar te maken.

Vorige keer betekende dat dat ik ze in twee opeenvolgende porties bereidde. Dit keer had ik nog zo'n zes tot acht ongeschilde peren liggen maar met kerst in het verschiet en de wens de diepvries te voeden met minstens twee bakjes kocht ik er minimaal het dubbele aantal bij.

Ik overwon mijn luiheid of tegenzin en schilde monter door - toen ik dan toch eenmaal bezig was - tot alle peren geschild en gevierendeeld in de pan lagen. Bodem koud water erbij. Dat is het begin. 

En als je nu vraagt: 'hoeveel water' dan zou ik zeggen doe maar zoveel dat de helft van de peren in water ligt. Nogmaals, dat is het verhaal van mijn koken, doe het op gevoel. Kijk wat je hebt en wat het gerecht nodig heeft.

Vervolgens vulde ik de pan aan met de volgende ingrediënten - zie onderaan blog voor boodschappenlijstje:

ingrediënten voor stoofpeertjes

Een scheut port - rode port om precies te zijn. Dit zou ook rode wijn kunnen zijn, vruchtensap - rode vruchten, bessensap is of was gebruikelijk maar ik kan me ook voorstellen dat je een scheutje siroop toevoegt of zelfs appelsap. En wat te denken van cointreau of grand manier? Zou zomaar heel lekker kunnen zijn.

Ik legde vier mandarijnen tussen de peertjes: niet gepeld, wel gewassen en ontdaan van het kroontje of pitje bovenop, in vieren gesneden. U zou dit kunnen vervangen door een stuk citroen, door een sinaasappel, door gekonfijte gember of citrusvruchten.

Kruiden en specerijen dan. Natuurlijk mag kaneel niet ontbreken. Bij gebrek aan kaneelstokjes strooide ik gemalen kaneel boven de pan uit. Zo ook zwarte peper - niet te veel hoor en circa zes kruidnagels. Een "kootje" verse gember, geschild en door midden gesneden. Twee, drie, vier verse laurierbladeren - hangt af van de bladgrootte. Verse tijm had gekund maar deed ik niet.

Tenslotte voegde ik suiker(s) toe - altijd lastig in te schatten qua hoeveelheid. Ik combineerde basterdsuiker met kristalsuiker en een paar dessertlepels honing - bloemenhoning in dit geval. Het is een kwestie van proeven en inschatten in hoeverre zoet, zoet genoeg is of nog net niet.

De perenpan is nu voor ca. 75% gevuld en kan worden opgezet. Ik hussel niet of heel voorzichtig. De suiker zal oplossen zonder te roeren en de kruiden verdeel je bij het toevoegen al over de pan, tenminste dat doe ik: blaadje hier, stukje daar, nageltje in dat gaatje en het volgende in een ander. Koken is een werkje van en vol liefde.

wat er nog over is na 3 dagen

Zachtjes aan de kook brengen. Deksel erop en een plaatje of hoe heet het eronder. Vuur klein. Nog maar eens proeven en na een tijd - paar uurtjes als het vuur laag genoeg staat of korter, ook afhankelijk van smaak - eens kijken of de peertjes al gaar genoeg zijn.

Warm, koud of lauw opdienen - kruidnagels, gember, laurier en eventueel tijm verwijderen. Heerlijk bij Hollandse pot of als toetje met ijs of gewoon solo. Niet vergeten een bakje of twee in te vriezen - als dat nog lukt - voor bij de Kerstdis.

Kate
16 december


p.s. toch maar even een boodschappenlijstje toegevoegd:


stoofperen
scheut rode port of wijn of sap of...
mandarijnen of citroen of...
kaneel (gemalen of een stokje)
zwarte peper (gemalen)
kruidnagels (heel)
verse gember
verse laurier (of gedroogd)
kristalsuiker of basterdsuiker of honing of een combinatie

Iedereen kan de wereld veranderen

IEDEREEN KAN DE WERELD VERANDEREN
everyone can change the world


Het zou hypocriet zijn deze woorden, vandaag - de dag na het overlijden van Nelson Mandela - hier aan hem op te dragen. Ik heb niet zo heel veel met "grote voorbeelden". 

Bovendien, zijn verhaal, het verhaal van de strijd tegen de apartheid, voor gelijkheid, voor broederschap en liefde, het verhaal van vergeving, vreemd als het zal klinken, is eigenlijk compleet langs mij heen gegaan.

Daarnaast, de tekst hierboven speelt al weken door mijn hoofd in diverse variaties. Het was weer zo'n typisch synchronisiteits-ding.

Ik had woorden van deze strekking in mij en hoorde - noem het ter bevestiging - over de persoonlijke inzet van J.F. Kennedy om een kernoorlog te voorkomen. Dat was in oktober rond de sterfdag van JFK.

Een persoon kan de hele wereld veranderen. Een persoon kan jouw wereld veranderen. Jij kunt jouw wereld veranderen. Jij kunt de wereld veranderen.

Het kwam niet tot bloggen. Ik kon geen geschikt beeldmateriaal vinden om de tekst kracht bij te zetten, kleur te geven. Een tekstplaatje keurde ik af. Het was druk. Ik had het druk. Het ging niet lekker. Het gaat nog steeds niet lekker.

Ik wankel en dat heeft niets met het onstuimige weer te maken. Mijn lichaam piept en kraakt en vandaag bedacht ik dat ik die wereld, mijn wereld helemaal niet hoef te redden of te veranderen. 

Ik hoef niet te vechten. Ik hoef me niet te forceren. Ik hoef er alleen maar te zijn met alles wat ik ben. En zelfs dat is te veel. Ik wankel en mijn grootste prioriteit nu is om overeind te blijven.

Maar die woorden, zo waar. Zoveel voorbeelden van mensen die de wereld - de hele wereld of een deel ervan - veranderden door wie zij waren, waarvoor zij stonden. En, eerlijk is eerlijk, een ieder kan een verschil maken. 

Een ieder maakt dat verschil of hij of zij dat nu wil of niet. We zijn, we moeten zijn en door te zijn aan de zijkant of in het centrum, groot of klein, boos of lief, beroemd of niet- door er te zijn maken we onze omgeving tot wat het is.

Je kunt niemand veranderen behalve jezelf, wordt wel gezegd. Je kunt een situatie niet veranderen behalve door jouw reacties, jouw antwoorden, jouw zijn. Mandela heeft dat gedaan. JFK ook. Jij. Ik. Wij allen. Erken het maar.

Jaren geleden heb ik de kans gepakt om de wereld, mijn wereld, de BDSM wereld een ander, een menselijker gezicht te geven. Toen er nog niet veel was op gebied van vanille ontmoetingen, heb ik diners en borrels georganiseerd.

Dat heb ik vijf jaar lang gedaan, van begin 2003 tot eind 2008 en daarna ben ik verdwenen. Ik wilde mijn anonimiteit terug. Ik liet wat ik met veel succes gedaan had achter mij maar ik denk te weten dat ik de wereld gedurende die vijf jaar een beetje veranderd heb.

Nu, vijf jaar na de laatste bureauborrel, is mijn wereld beduidend kleiner. Te klein wellicht en het gevecht met mijzelf is vele malen groter. Dat mantelzorgen is niet mijn ding en toch vind ik dat ik het moet doen en ik doe het goed ook nog. Ik maak een verschil al is het op heel kleine schaal.

Ik wankel en het is niet fijn dat te voelen. Ik wankel omdat ik me te druk maak, niet kan loslaten, wellicht een controlefreak ben, overbezorgd, te bevattelijk voor de emoties van anderen. Hoe leer ik dit allemaal af?

Hoe kan ik mezelf veranderen zodat ik de wereld, mijn wereld kan helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan? Hoe kan ik erkennen dat ik ben wie ik ben, goed zoals ik ben. Hoe kan ik leren grenzen te stellen aan wat ik mijzelf opleg?

Dit is wat ik doe: adem in, adem uit. Ik probeer elke dag weer een stuk in mijn eigen tempo te wandelen. Ik drink weer elke dag een glas wijn. Ik eet meer vis. Ik boek een massage. Ik erken dat ik ben wie ik ben, ben wie ik was, was wie ik ben maar nog niet ben wie ik zal zijn. 

Wie, wat zal ik zijn? Waar? Met wie?

Er is hoop, schreef ik in het voorwoord van de Mereldagboeken. Ik voel dat er hoop is, schreef ik ook in een onafgemaakt blog begin november toen de blaadjes van de bomen dwarrelden en de man kon loslaten die zoveel voor mij betekende. En ik herinnerde mij mijn nieuwjaarswensen van 2012, 2013.

Ik kon niet geraakt worden zolang ik nog zo geraakt werd door de beroering uit het verleden. Dat wist ik. Al die jaren lang wist ik rationeel dat ik afsluiting, afronding nodig had om verder te gaan. Een kop koffie - nooit gekregen.

Honderden koffies heb ik met mensen gedronken en daarbij prachtige gesprekken gevoerd. Men vertrouwde mij dingen toe die niemand anders wist. Ontboezemingen die mij nooit hebben geschokt maar altijd verwelkomd werden in de vertrouwde sfeer tussen de mij verder onbekende spreker en mij.

Ik mag met recht zeggen iets bijgedragen te hebben aan de levens van velen. Ook aan dat van de man die mij zo bezig heeft gehouden al herinnert hij mij slechts vanwege de vele mails die, zo zei hij mij, 'uitgegeven zouden moeten worden'.

November 2013: de wind hield aan, keerde terug dagenlang en het spinnenweb werd kapot geblazen. Ruimte. Lucht. Mijn hart moest, moet helen. Mijn lichaam begon te kraken en nu het december is en het opnieuw stormt, besef ik dat ik wankel. Dat mag.

Ik mag wankelen en huilerig zijn en de pijn in mijn onderrug, mijn nek - het mag er zijn. Het is niet niets wat ik doe, wie ik draag. 'Je bent zo sterk', zei mijn broer. Ja. Maar het hoeft niet. Ik hoef niet sterk te zijn, sterker dan ik ben. Ik hoef niet het verschil te maken al doe ik dat toch wel. 

De wind is nog niet gaan liggen maar de zon is door de wolken gebroken. Het is een heerlijk moment om even te gaan lopen. In mijn eigen tempo. 

Wat zal ik wensen voor 2014? Gezondheid voor mijn moeder en broer en mij en u, liefde, geluk, hoop. Altijd toch weer hoop. 'Wat voel je?' 'Hoop.' 'Ja.' Ja, laat ik wensen dat ik hoop blijf houden, altijd, overal en inspiratie, bevlogenheid, liefde. 

Laat ik wensen dat er mensen zullen zijn die het verschil maken op kleine en grote schaal maar laat ik vooral wensen dat wij allen beseffen dat wij het in ons hebben de wereld te veranderen. De hele wereld. Onze hele wereld.

Kate
6 december 2013