Met een kater op de Dam

'En, ben je tevreden?' vroeg mijn broer toen we uit de stad terugkeerden naar huis. Vraag naar het al bekende antwoord. Met een gevoel van verbijstering ben ik de stad in gelopen, door de stad gelopen. Rond het middaguur even kijken hoe het er op de Dam uitzag - dat was mijn wens. Morgen zal er niet veel van komen. Wil ik ook niet. Mij te druk en pfff u kent het riedeltje inmiddels misschien.

Kroon op De Bijenkorf

'Daar sta je dan', op de Dam. Een vrouw geïnterviewd door het journaal vond het maar kaal. Ja, dat was het juiste woord. Kaal. Kaal van C.S. over het Damrak naar de Dam. Het Damrak doet het af met elke 20 meter een vlag. De winkels zijn amper versierd. C&A heeft twee posters met gelukwensen laten drukken.

Kronen bij avond

De Bijenkorf heeft zich getooid met twee kronen die bij avond wellicht nog iets van allure hebben maar in het nog zwak grijze licht van de vroege middag flets en goedkoop aandoen. De kroon aan de kant van het Beursplein hangt daarbij nog ietwat scheef en lijkt het beter te doen als symbool van de kater die bezit van mij neemt.

etalage De Bijenkorf

We lopen langs de Bijenkorf en nog steeds verwacht ik iets zoals ik dat bij Harrods of Selfridges zou aantreffen. Maar nee. Ons nationale warenhuis verhuurde haar etalages aan het Nationaal Comité Inhuldiging die ze vulde met een soort van kartonnengolf gemaakt van kaartjes volgeschreven met gelukswensen of dromen van burgers, wie zal het zeggen. Het oogde goedkoop, rommelig en absoluut niet feestelijk.

De hoop inmiddels vervlogen was ik niet eens meer onthutst de Dam aan te treffen bijna zoals hij er op elke willekeurige zaterdag bij ligt. Natuurlijk, er was een tribune aan de kant van het Monument voor de pers, er stond een vissenkom links schuin voor het Paleis voor verslaggeving, denk ik. Het was er druk en er stonden hekken. Een aantal gebouwen hadden wat banieren langs de gevel. 'Daar sta je dan' met je kater op de Dam.

Bij de ingang van de Nieuwe Kerk zagen we nog net vijf boompjes met appeltjes van oranje rechts van de ingang en die stonden er vast links ook. Aanbieding van de week waarschijnlijk: tien voor de prijs van vijf. Een soort van grijze tunnel markeert de route van Paleis naar Kerk. Het balkon was niet of nog niet versierd. Het oogde niet alleen kaal maar zelfs armoedig.

Opnieuw dat woord: amateuristisch. Ik wierp een blik op de Kalverstraat en daar hingen wel vlaggetjes over de straat. Ik keek richting Nieuwendijk en zag niets van dat al. We liepen om het Paleis naar de achterkant en bevonden ons tussen de kijkers die wachtten op de aankomst van de prins en zijn gezin en zagen hoe er nog wat spijkers in het luifeltje boven de achteringang werden gespijkerd. De wachthuisjes leken van papier-maché, decormateriaal.

Een politieman maant ons op de stoep te gaan staan - welke stoep of bedoelt hij de stoeprand tussen het hek en de rijweg die niet is afgesloten. Waarom leidt men het verkeer niet even over de trambaan en maakt een soort van gang waar het publiek en de pers kunnen kijken? We wachten niet op onze toekomstige Koning en vervolgen onze wandeling richting huis, over de Nieuwe Zijds - ook zonder versiering. Troosteloos als altijd.

bloemen achterzijde Nieuwe Kerk

Men is op de foto nog bezig maar toen wij erlangs liepen al klaar met het aanbrengen van de bloemen aan de achteringang van de Nieuwe Kerk. Twee zuilen met flets-oranje bloemen die nu al baat zouden hebben van wat pokon en water of misschien zelfs een remake. Wat erg. De bloemen op de kist van mijn vader waren sprekender, mooier zelfs na een week op het graf.

uitsnede bloemen

Wat een blamage voor de stad! Crisis of niet men had rijkelijk vlaggen moeten uitdelen aan de winkeliers. Gratis, ja. Men had een oranje loper moeten leggen van C.S. naar Dam en de Dam bekleed met een tapijt van oranje, rood, wit en blauw. Men had de straten kunnen versieren, overkappen met linten en vlaggen en foto's - waarschijnlijk is dat niet zo i.v.m. de veiligheid. 

Ja, zo is het. Wij zijn allen gegijzeld door de Einzelgänger, de eenzame haatmachine die zijn of haar (waarom is het nooit een vrouw?) slag denkt te moeten slaan om voor eeuwig erkend te worden via zijn of haar daad en daarin bestaansrecht ontlenend. Eindelijk een doel, eindelijk succes. Die mannen met oortjes (waarom nooit vrouwen?) zijn dat gewoon zakenlieden of zijn het stillen? Stilte voor de storm. 

De Haarlemmerstraat en -dijk zijn beter versierd dan het deel van de stad waar het zich af zal spelen morgen. Er is een voor mij onbegrijpbare loopbrug opgezet dwars over het kruispunt bij de Droogbak. Misschien loop ik nog even langs de achterkant van het C.S. straks. Mijn buurvrouw dacht dat het daar wel feestelijker zou zijn. Oh ja, vanwege die Koningsvaart. Ach ja. En dan dat Koningslied. Wie verzint zoiets? Ik niet, dat moge duidelijk zijn. 

Tot nog toe voel ik mij niet geroerd of geraakt of al helemaal niet aangesproken in de aanloop naar het Grote Moment. Ik weet dat dat nog kan komen. Morgen of misschien vanavond tijdens de afscheidsspeech van de Keunigin. Misschien gaat het nog stromen die trots en godbetert vaderlandsliefde, voor God en Koninkrijk of was het volk en Koninkrijk?

Leve de Koningin! Viva de Koning. 

Kate
29 april 2013



De foto's zijn afkomstig van:
1. Bloemen aan achterkant van de Nieuwe Kerk - ANP/Robin Utrecht(?)
2. Overzichtsfoto Dam - ANP/Koen van Weel
3. Etalage van De Bijenkorf - ANP/Koen van Weel
4. Kroon op dak van De Bijenkorf - fotograaf niet vermeld
5. Kronen bij avondlicht - fotograaf niet vermeld

Beatrix: begin van een nieuw leven

Op zoek naar die ene leuke foto van Beatrix die ik had gezien, ik denk nog voor zij haar abdicatie aankondigde, en die ik natuurlijk nooit meer zal terugvinden, stuitte ik op deze foto van ca. een maand geleden.

Wat een leuke foto! Wat een leuk mens: vijfenzeventig en zie je dat rode tasje met die handschoenen? Geweldig! Ze staat voor een nog dichte deur. Dinsdagochtend 30 pril stapt zij erdoor - hoe klinkt dat? En wat kijkt ze blij.

Dag Majesteit. Ik gun u nog vele mooie jaren in goede gezondheid en met liefde. Heel veel liefde. Wie weet. Mocht het zo zijn dan hoef ik niet te weten wie hij is. Hou hem maar lekker voor uzelf. Ha! Wie weet. Ik niet :-).

Maar, dat wilde ik nog zeggen: heel veel dank voor drieëndertig jaar koningschap. Het moet niet altijd makkelijk zijn geweest en soms vond ik het ook niet makkelijk met u maar al met al was het goed. Heel goed.

Kate
28 april 2013


De foto vond ik op het blog Royalty of The Netherlands met als ondertitel: Dutch Queen Beatrix smiles during her visit to the Dutch Defence Academy in Breda, The Netherlands, 27 March. Er stond geen fotograaf vermeld maar de foto is genomen tijdens haar bezoek aan de KMA te Breda. 

Rijksmuseum: 'Ja, maar hoe kan dat nou?'

Gisteren, ik wil bloggen over het Rijksmuseum - hoe de hype richting heropening werkt, mij doet uitroepen dat ik wil. Ik wil erheen. Over de documentaire van Oeke Hoogendijk waarvan ik de eerste drie afleveringen met verbijstering en ongeloof heb bekeken en uitzie naar het laatste deel, aankomende zondag. Ik heb veel emoties te delen maar het lukt me niet ze uit mijn hart op het scherm te krijgen.

Of wel? In mijn vroege twenties werkte ik bij een aannemer. Prachtige jaren op de Keizersgracht. Liefde, passie, alles. Voor elk lullig woningrenovatieproject werd een aanbesteding uitgeschreven waar minimaal vier aannemers voor werden uitgenodigd. Natuurlijk - al heb ik het nooit met eigen ogen aanschouwd of uit eerste hand gehoord - werd er soms werk verdeeld. Dan dongen een of meerdere bouwers mee voor het schrijfgeld, niet voor het werk zelf. Natuurlijk was de markt verdeeld - van mededingingsauthoriteiten hadden we in de jaren '80 nog nooit gehoord.

Des te knulliger kwamen de twee aanbestedingen uit de documentaire rond de renovatie van het Rijks bij mij binnen. Zowel in aflevering twee als drie werd werk aanbesteed. Eerst was er een aanbesteding waarvoor ca. €134 miljoen was gereserveerd. Twee partijen waren uitgenodigd een begroting neer te leggen. Een partij trok zich maanden eerder terug. De aanbesteding werd niet afgeblazen en de overgebleven partij kwam met een prijs van €235 miljoen. Ha! Wie is hier nu gek?

In aflevering drie herhaalde dit patroon zich schaamteloos. Dit werk betrof alleen het hoofdgebouw. Men had op €40 miljoen gerekend. Twee aannemers, een uit het noorden en een uit de zuidelijke Nederlanden waren uitgenodigd te rekenen. De laatste kwam niet opdagen en de ander dacht het werk te kunnen maken voor bijna €85,5 miljoen. Grappig. En wat is de reactie van Wim Pijbes, directeur van het Rijks: 'Plasterk moet zijn portemonnee maar trekken' (3.12.11). 

Minister Plasterk? Ha! Was het maar waar. Het zijn de Nederlandse burgers die dokken voor het amateurisme van de Rijksgebouwendienst. Laat ik even creatief doordenken: die tweede aannemer heeft vast een dikke bonus gekregen van de winnende bouwmaatschappij om niet mee te dingen. Toch? Of niet? Wie zal het zeggen. Hoe dan ook het is een schande dat niet is geleerd van de eerste wegloopactie en dat in beide gevallen de aanbesteding gewoon is doorgezet met de overgebleven partij. Ach ja...

Ik woonde al die jaren in Amsterdam en heb me geen seconde druk gemaakt over het Rijksmuseum. Het was dicht, ruim negen jaar lang. Er was asbest gevonden. De bouw werd stilgelegd. Er was gedoe over de onderdoorgang. Het boeide me niet, raakte me niet, het nieuws bereikte me eenvoudig niet. Nu kijk ik met open mond naar dat waarin een klein land minuscuul blijkt te zijn. Het wederom falen van het poldermodel waarin de man, oeps: fietsvrouw-met-de-grote-mond het wint van hen die een groot project internationale allure proberen te geven. Ha! 

Je hebt negen jaar om het gebouw heen gefietst en dat kan niet zo blijven natuurlijk want je bent fietser en hebt een grote bek. Je bent ambtenaartje en mag een stadsdeel vertegenwoordigen maar vergeet dat je eigenlijk gewoon een onbenullig radartje bent in een groter geheel. En zo zijn er nog wel wat partijen die allemaal voor eigen belangetjes opkomen maar vergeten dat de som der delen altijd groter zal zijn dan de delen afzonderlijk. 'Wie is de baas? En het antwoord is: niemand. Dus: iedereen' (3.54.43).

Pijbes heeft ongetwijfeld gelijk. Het ontbreekt aan een 'bouwheer met mandaat' (3.54.49-51) maar het museum zelf, zo komt het over uit de documentaire, bestaat net zo goed uit koninkjes-met-hobbies. Ik ben geen kunstkenner en wellicht zelfs geen liefhebber. Ik kan slechts een zeer persoonlijk en wellicht te nuchter oordeel vellen met mijn boerenverstand maar het gaat wel over mijn geld. 

Ik begrijp dat er geld uitgegeven moet worden als je een nieuw te vormen collectie Twintigste Eeuw gaat opzetten. Ik begrijp ook dat het hier om niet geringe bedragen zal gaan maar mijn hemel! We zagen dat Taco Dibbets, directeur Collectie mandaat en een budget van €200 miljoen kreeg om iets te kopen. Over het stuk zelf kan ik geen gewogen oordeel geven maar ik vond het niks. Enfin, de veiling begint en er zit iemand namens Taco bij Sotheby's in de zaal. Taco zelf zit elders met een telefoon aan zijn oor opdracht te verstrekken. Maar nee, dat doet hij niet. 

De prijs gaat omhoog voorbij de €200.000 en Taco blijft zwijgen. Pas als de teller op €300.000 komt, roept hij opeens: 'Ja. Bieden!' (3.14.08). Ha! Even denk je nog dat je het niet goed gehoord hebt maar nee. Dit is het kunstje van de aannemers: zorg dat je als laatste overblijft en kom dan thuis met het dubbele van wat er gebudgetteerd was. Het gaat nog net niet zo. Het schilderij gaat weg voor €450.000 - onverwachts verrassend niet richting Rijks - en Taco Dibbits, directeur Collecties, blijft in verslagenheid achter. Nitwit!

Reisje Parijs dan maar om vitrines te schouwen in het Louvre tesamen met Jean Michel Wilmotte, de architect die de inrichting van het Rijks op zich zal nemen. Op kantoor valt hij bijkans in slaap wanneer het zoveelste voorstel voor vitrinekasten wordt gepresenteerd. Marleen Homan, de Nederlandse hoofd interieurarchitect werkzaam bij Wilmotte, lacht zich ondertussen een kriek. Na zes jaar ligt er nog steeds geen definitieve tekening op tafel. 'Zes jaar, heel bijzonder' (3.34.10). Ze komt niet meer bij van het lachen. Tja...

Ik woon in Amsterdam, al die jaren dat het Rijks dicht was, woonde ik er. Ik ben er sinds mijn vroege tienerjaren toen ik er regelmatig heenging, niet meer geweest. Ik heb de commotie rondom het museum niet meegekregen of gevolgd. En nu, nu de hype rond het Rijks zijn hoogtepunt bereikt en iedereen er naartoe wil inclusief ondergetekende nu zit ik met schaamrood op de kaken gefascineerd te kijken naar de soap die zich voltrokken heeft met ons belastinggeld, onze goede naam en die schrijnend het falend poldermodel toont waar niemand boven het maaiveld uit wil of kan of mag komen.

Koningin Beatrix, kunstliefhebster en -kenner zal op de valreep van haar Koningschap het museum heropenen. Misschien had zij, die ook manager is, met haar vuist op tafel moeten slaan? Misschien had zijn zich, in plaats van zich met al dan niet mislukte formaties en tussenkabinetjes, bezig moeten houden met de, volgens Wikipedia, €375 miljoen die opgeslurpt zijn door clowns-zonder-mandaat die vergaderden en vergaderden boven goed gevulde borden en glazen vol sprankelende wijn. Te laat. Niet in overeenstemming met het Koningschap ook. Jammer. Heel jammer.

Ondertussen droom ik ondanks al dit over een mogelijk bezoek aan het Rijks dat wegens, naar ik verwacht, overweldigende drukte wel een klein jaar op zich zal laten wachten. Ik weiger namelijk uren in de rij te gaan staan om de Nachtwacht & co. te mogen zien. Dat hoeft ook niet. Ik ken de Nachtwacht wel. Waar ik meer nieuwsgierig naar ben, is het gebouw zelf. De zalen, plafonds, vitrines - ja, lacht u maar... 

En ik kijk uit naar aflevering vier, die over de inrichting gaat van het nieuwe Rijksmuseum. Zelden zo'n goeie soap - oeps, documentaire gezien. Dank daarvoor mevrouw Hoogendijk!

Kate
11 april 2013


In dit blog besprak ik de documentaire 'Het Nieuwe Rijksmuseum' van Oeke Hoogendijk opgedeeld in vier afleveringen waarvan het vierde deel zondag 14 april a.s. wordt getoond. Ik citeerde uit aflevering drie gezien en  uitgezonden op 7 april 2013 tijdens Het uur van de Wolf. Het citaat in de titel komt van Wim Pijbes (3.53.40). De foto bij deze blog vond ik op Cultura.nl waar geen fotograaf of gelegenheid genoemd werd.

Op de Kermis

Vandaag scheen de zon en ik wandelde met mijn broer de stad in. Op de Dam is er Kermis, je zag het al van verre. Zullen we? We gingen. Voor het eerst van ons leven in het reuzenrad. 

Doodeng vond ik het. De eerste paar klimmen naar boven hield ik mijn ogen stijf gesloten maar eenmaal gewend durfde ik wel te kijken en wat een uitzicht!  Prachtig zicht op oud Amsterdam.

Toen ging mijn broer tegenover me zitten en uiteindelijk durfde ik ook over te steken. We keken over de stad. Het wagentje schommelde. Ik vond het enger. Eenmaal met de voeten op vaste bodem trakteerde hij op poffertjes. Lekker!

We liepen over de kermis en kochten gesuikerde pinda's - zoete herinnering aan onze kinderjaren met de poppenkast hier op de Dam en een puntzak vol warme suikerpinda's.

Ik merkte op hoe ik dacht dat mijn telefoon steeds trilde in mijn broekzak terwijl dat vast de muziek was. Later op het Rokin controleerde ik mijn oude Nokia en mijn broer raadpleegde zijn smartphone.

Ik had drie gemiste oproepen en twee voicemails, mijn broer had zes keer niet opgenomen en er waren zes berichten voor hem achtergelaten. Mijn moeder kon ons niet bereiken. Aandoenlijk hoe ze ingesproken had. Zes keer dezelfde boodschap.

We liepen terug door de zon. Amper anderhalf uur 'buiten' en het was verfrissend, leuk, spannend en ontspannend. Een van de berichten op mijn telefoon was van het Slotervaartziekenhuis. 

Binnenkort is er een afspraak op de dagafdeling Geriatrie. Meten is weten maar eigenlijk weten we het wel. Wat we niet weten is: wat dan? Hoe verder? En dat is eng. Veel enger dan zo'n reuzenrad. Voor ons en voor mijn, onze moeder.

Kate
2 april 2013  



De foto vond ik op nufoto.nl en is gemaakt door Eric Triou op 16-10-2012. De kermis, dat wat zichtbaar is op de foto, zag er vandaag precies zo uit overigens.