We zouden elkaar ontmoeten na haar tripje naar Parijs. 'Leuk!', was haar reactie op mijn voorzichtige vraag of zij ervoor zou voelen koffie te drinken of thee. Normaliter ben ik eerlijk gezegd niet degene die het initiatief daartoe neemt.Jaren van professionele koffieafspraken of toch mijn onderdanige kant weerhouden mij ervan. Of is het verlegenheid? De angst afgewezen te worden? De blik van teleurstelling als men mij ziet?
'Zal ik gewoon eens aanbellen om je landgoed te bewonderen?', was haar spontane voorstel toen we de datum hadden bepaald. 'Smerig', 'smeerboel' en nog een aantal protesten later was de alternatieve locatie bepaald.
Gewoon ergens buiten de deur op neutraal terrein waar appelgebak, markt en open lucht elkaar raken. Parijs kwam en ging en in Amsterdam bleef het herfst in de zomer.
Toen ik uren voor de afspraak naar buiten keek, kwam de regen loodrecht uit de hemel en niet zo zuinig. Ik had bar weinig zin te wandelen of in overvolle tentjes op zoek te gaan naar een tafeltje. Ik keek naar de klok. Er was nog tijd...
Ik zou de w.c. boenen, de eettafel leegvegen en gebak halen. Ze ging accoord. Ze zou mijn landgoed bekijken en taartjes eten in mijn huis. Ik poetste en stofte en ruimde meer dan ik had gezegd. Natuurlijk doe je dat.
Toen ze aanbelde, was het huis niet schoon maar ik had gedaan wat ik me voorgenomen had. De taartjes waren lekker en het gezelschap aangenaam. Wat een leuk mens is het. Voor we het wisten was het zes uur. Oeps!
'Heb je wat te doen?', vroeg ze toen ze mijn blik zag. Ja. Ik zou immers koken en eten bij en met mijn moeder. Mijn lieve dappere - kutwoord maar in deze context de enig juiste! - sterke moeder die de dag ervoor goed nieuws kreeg.
Zij is schoon, voor zover je dat kunt of mag zeggen in dit stadium.
Laat ik nuanceren of beter, de draad oppakken. Ze is op 28 juni jl. geopereerd aan dikkedarmkanker. Al direct diezelfde avond zat ze rechtop grapjes makend in bed. De dagen erna ging het vanzelfsprekend wel iets minder maar ze at al direct en liep en op 4 juli jl. brachten we haar thuis.
Het is ongelofelijk dat dat dus kan als je 88 bent: trap op, nog een en aan de keukentafel praatjes alsof ze nooit weg was geweest! Afgelopen vrijdag, had ze een afspraak op de poli.
De jonge arts vertelde dat er geen uitzaaiingen zijn en dat men de hele tumor heeft kunnen verwijderen. Zij hoeft en krijgt geen bestraling en geen chemo en voorlopig moet ze elke drie maanden bloedprikken ter controle dat alles goed is.
Ik vroeg naar de aard van de wond, naar wat er precies was gedaan. Mijn moeder is zo moe en heeft zoveel pijn. Geen wonder. Haar halve dikkedarm is weggehaald. Het was een hele zware operatie.
Het was meer dan het doorsnijden van de huid en het weghalen van een stukje darm. Men gaat door vet, zenuwen, spieren, vaten en dan is er nog alleen maar een opening ontstaan. Dan begint het eigenlijk pas.
Vind je het gek dat je dan nog een tijd moe en hangerig en vervelend bent en in pijn? Men zegt het makkelijk: 'een zware operatie' maar pas nu dringt door hoe zwaar en hoe sterk mijn moeder is.
Maar alles is goed. We zijn het gaan vieren met een lekkere Indische rijsttafel. Rolstoel mee - wat maakt het uit? Campari, soto ajam, rijsttafel, sorbetijs en een aangeklede koffie toe. Genieten, dat is het devies na haar operatie.
Mijn moeder schoon. Mijn huis schoon. Wat een heerlijk gevoel.
Deze week wordt de oude man, mijn vader, negentig. Ook met hem gaan we vieren. 'Ik probeer', beloofde hij toen ik vroeg wat we zouden gaan doen. Ook hij doet het goed.
Moet ik nog zeggen dat het met mij ook niet verkeerd gaat?
Kate
15 juli 2012
De foto komt van Corbis: Close up of soapy water and sponge; Stock Photo ID: 42-32176154; Photograhper: Walter Zerla; Copyright: © Walter Zerla/cultura/Corbis
De rijsttafel was bij restaurant Flamboyant in Haarlem waar wij het menu Flamboyant namen.
