Schrijven aan Schakels

Het is altijd een klein wonder wanneer ik kan schrijven. Ik weet niet of ik het vast kan houden maar het stroomt weer! Ik ben zo blij :-). Zo blij en dankbaar. Ik schrijf verder aan "236 Schakels".

Hoewel ik al een paar stukken klaar heb, is de scene - of hoe zal ik het noemen - nog niet afgerond en klaar voor publicatie. Mocht u willen dan heeft u nog tijd de eerste 29 delen van "Schakels" te (her)lezen.

Kate
29 juli 2012


De foto komt van: Corbis: Steel chain; Stock Photo ID: 42-31963716; Photographer: Bernd Vogel; Copyright: © Bernd Vogel/Corbis

Cadeautje aan mezelf

met de muis in de hand...

Ondanks al mijn gemopper en gezeur ben ik best wel blij met hoe de dingen gaan en ook mag ik trots zijn op wat ik presteer. 

Het is niet in geld uit te drukken, in salarisschalen of functieniveaus en een deftige titel heeft het ook niet maar wat ik doe, is goed. Meer dan goed.

Dat mag beloond worden! En ook al was er geen specifieke aanleiding dan nog is er altijd reden jezelf te verwennen - al dan niet op rekening van jezelf :-). Dat heb ik gedaan en wat een heerlijk gevoel!

Al een hele tijd geleden kwam ik voor het eerst in het juwelierzaakje Mio aan de Haarlemmerstraat. Natuurlijk was ik er niet voor mezelf. Een horlogebandje of batterijtjes voor mijn moeder of de oude man die vervangen moesten worden, brachten me binnen.

Ik beloofde mezelf er mijn mooie maar kapotte kettingen te laten repareren. Gek hoe opeens, aan het einde van een tijdperk, al mijn sieraden het begaven. Maar altijd kwam ik langs juwelier zonder het spul. Te druk, niet mee bezig, lui, noem eens wat redenen. In elk geval ook dat ik amper nog juwelen draag.

En toen ging dat wat ik mijn 'sluttool' noem stuk(*). Rubberen koordje geknapt. Ik de pest in. Zuchten en toch niets doen. Tot er weer een horlogebandje brak. Opnieuw toog ik naar Mio maar dit keer nam ik in zakjes en doosjes mijn kapotte juwelen mee.

Mijn zware gebroken ketting werd terplekke met liefde weer aan elkaar gezet en in overleg korter gemaakt. Een andere ketting werd met advies weer mee naar huis gegeven.

Voor de 'sluttool' zou een nieuw koordje worden besteld. Bij het ronddarren in de winkel zag ik de ringen van Swivel. Zij maken ringen met stenen in allerlei kleuren en vormen.

uit het boekje van Swivel

Die stenen zijn draai- en kantelbaar en de ringen vragen erom gecombineerd te worden. Twee of drie ringen samen maken een prachtige kleurrijke combinatie die zelf samen te stellen is en altijd uniek. Mijn hart maakte een sprongetje. Kijk, dat is nu leuk en creatief en spannend.

drie ringen combinatie

Als meisje alleen op taalvakantie in de U.K. kocht ik een horloge met een set plastic ringen zodat je elke dag je horloge aan je outfit kon aanpassen. Dit is anders maar toch ongeveer hetzelfde. Ik mocht de ringen passen. Ik wist dat ik erover zou dromen. Dromen deed ik niet en vergeten net zo min.

Toen het horloge van mijn vader gemaakt was, keek ik weer naar de vitrine met ringen. Een snoepjeswinkel gelijk, zo was de juwelierzaak nu voor mij. Verleidelijk. Spannend. Intrigerend.

Eerder deze week werd ik gebeld dat de sluttool klaar was. Vandaag ging ik er eigenlijk met enige tegenzin heen want mijn landgoed wacht en het landgoedblog heb ik al een maand of langer niet bijgewerkt en ik wilde graag even thuis zijn.

Enfin, het 'sluttool' moest terug want ik had het gisteren, toen ik eindelijk weer eens wat leuks aan had, al node gemist.

en dit is wat ik kocht

In de vitrine bij Mio lagen nog de snoepjes en opnieuw mocht ik passen. Een zwarte ring Calypso en een witte Tulip ernaast. Het stond prachtig!

Gek, ik had gedacht dat ik met iets heel anders naar huis zou gaan, kleurrijker, glanzender maar dit was perfect. Of nou ja... ik wilde eigenlijk nog een derde ring. Het lukte niet. 

De bon was al geschreven maar de maat van de ring was nog niet helemaal goed. Terwijl het meisje op jacht was naar de juiste maat, viel mijn oog op een mat oranje bol. Dit maakt het af!

Nu ben ik drie ringen rijker en heb ik het gevoel een vrouw te zijn hervonden. Gek hoe het toch steeds weer werkt bij mij. Een mooi mantelpakje, een ketting, kousen, heels, een handtas en nu dus ringen maken dat ik mij speciaal voel.

Gewoon in mijn kloffie: donkergrijze jeans, vaal zwart t-shirt, brogues voel ik me met het nieuwe sierraad supervrouwelijk :-). Eigenlijk zou ik me zo altijd willen en moeten voelen, helaas zo werkt het dus niet. Misschien dat je je daarom van tijd tot tijd moet versieren: zelf de slingers ophangen - dat werk.

en zo staan ze aan de hand

Wat een feest jezelf te verwennen. En weet je? Er zullen nog meer ringen volgen. In elk geval nog een of twee met gekleurd glas. Denk ik nu. Maar de ervaring leert dat wat ik vooraf bedenk anders zal lopen.

Dat is met alles zo en ook met dit en dat is ook maar goed en leuk en spannend.


Kate
20 juli 2012

(*) Sluttool: het verhaal hierachter komt nog wel eens (misschien).

Joy!

Vandaag was een nare natte dag, gekenmerkt door lange uren tevergeefs wachten op iemand die achteraf blijkbaar helemaal niet zou komen.

Resultaat van een telefoontje dat een eigen leven was gaan leiden in het brein van mijn moederlief. Vandaag zou ze weer worden gewassen. Niet dus!

Je bent 88, hebt net een zware operatie doorstaan maar kunt niet meer de telefoon gebruiken en als men belt dan wordt de boodschap misbegrepen.

Het wachten bracht onrust en verzet - wassen kon ze zich zelf wel - en boosheid dat verdween toen ze eenmaal zag op wie ze niet had willen wachten.

De buurtzorgman kwam om het misverstand uit de wereld te helpen en was zelfs zo lief om haar oningepland te douchen.

Minuten nadat hij naar boven was gegaan, hoorde ik ze lachen en giebelen en praten alsof ze de grootste vrienden waren. 'Oh, hij was het', zei ze later.

En daarmee was voor haar de kous af maar ik was in tranen en gespannen en ongelukkig want ik had haar uren proberen te kalmeren en geruststellen.

Ik ben niet geschikt voor het zorgen of mantelzorgen. Ik kan het wel maar wil het niet. Ook niet als het is wat je kunt doen voor je ouders en 'jij hebt ze tenminste nog'.

Mijn moeders weerstand is de mijne. Gek hoe ik eindelijk haar in mij herken of is het andersom? Nee, het was geen overwegend blije dag vandaag.

Maar altijd zijn er, zullen er tussen de regenbuien door momenten van diepe vreugde, van plezier en dankbaarheid zijn.

Morgen, straks, nu dus (want het is inmiddels 19 juli), is de oude man, mijn vader 90! Negentig! Wat een lieve, stoere man is hij :-).

Stoer op je negentigste is anders stoer dan op je negentiende. Hij is stoer wanneer hij zelf zijn boterham probeert te snijden. Heel stoer.

'Ik probeer het', zei hij toen ik hem een week of wat geleden vroeg wat we zouden gaan doen. Ook dat was stoer want hij is zo snel vermoeid.

Maar dagen later gaf hij aan graag te doen wat hij zo graag doet op zijn verjaardag: met ons in de auto naar de kust, een hapje eten en wat spelen.

En dat gaan we doen.

Kate
19 juli 2012


De foto vond ik op de mooie tumblr The Little Corner waar ik verder geen andere bron of maker heb kunnen vinden.

Schoon!

We zouden elkaar ontmoeten na haar tripje naar Parijs. 'Leuk!', was haar reactie op mijn voorzichtige vraag of zij ervoor zou voelen koffie te drinken of thee. Normaliter ben ik eerlijk gezegd niet degene die het initiatief daartoe neemt.

Jaren van professionele koffieafspraken of toch mijn onderdanige kant weerhouden mij ervan. Of is het verlegenheid? De angst afgewezen te worden? De blik van teleurstelling als men mij ziet?

'Zal ik gewoon eens aanbellen om je landgoed te bewonderen?', was haar spontane voorstel toen we de datum hadden bepaald. 'Smerig', 'smeerboel' en nog een aantal protesten later was de alternatieve locatie bepaald.

Gewoon ergens buiten de deur op neutraal terrein waar appelgebak, markt en open lucht elkaar raken. Parijs kwam en ging en in Amsterdam bleef het herfst in de zomer.

Toen ik uren voor de afspraak naar buiten keek, kwam de regen loodrecht uit de hemel en niet zo zuinig. Ik had bar weinig zin te wandelen of in overvolle tentjes op zoek te gaan naar een tafeltje. Ik keek naar de klok. Er was nog tijd...

Ik zou de w.c. boenen, de eettafel leegvegen en gebak halen. Ze ging accoord. Ze zou mijn landgoed bekijken en taartjes eten in mijn huis. Ik poetste en stofte en ruimde meer dan ik had gezegd. Natuurlijk doe je dat.

Toen ze aanbelde, was het huis niet schoon maar ik had gedaan wat ik me voorgenomen had. De taartjes waren lekker en het gezelschap aangenaam. Wat een leuk mens is het. Voor we het wisten was het zes uur. Oeps!

'Heb je wat te doen?', vroeg ze toen ze mijn blik zag. Ja. Ik zou immers koken en eten bij en met mijn moeder. Mijn lieve dappere - kutwoord maar in deze context de enig juiste! - sterke moeder die de dag ervoor goed nieuws kreeg.

Zij is schoon, voor zover je dat kunt of mag zeggen in dit stadium.

Laat ik nuanceren of beter, de draad oppakken. Ze is op 28 juni jl. geopereerd aan dikkedarmkanker. Al direct diezelfde avond zat ze rechtop grapjes makend in bed. De dagen erna ging het vanzelfsprekend wel iets minder maar ze at al direct en liep en op 4 juli jl. brachten we haar thuis.

Het is ongelofelijk dat dat dus kan als je 88 bent: trap op, nog een en aan de keukentafel praatjes alsof ze nooit weg was geweest! Afgelopen vrijdag, had ze een afspraak op de poli. 

De jonge arts vertelde dat er geen uitzaaiingen zijn en dat men de hele tumor heeft kunnen verwijderen. Zij hoeft en krijgt geen bestraling en geen chemo en voorlopig moet ze elke drie maanden bloedprikken ter controle dat alles goed is.

Ik vroeg naar de aard van de wond, naar wat er precies was gedaan. Mijn moeder is zo moe en heeft zoveel pijn. Geen wonder. Haar halve dikkedarm is weggehaald. Het was een hele zware operatie.

Het was meer dan het doorsnijden van de huid en het weghalen van een stukje darm. Men gaat door vet, zenuwen, spieren, vaten en dan is er nog alleen maar een opening ontstaan. Dan begint het eigenlijk pas. 

Vind je het gek dat je dan nog een tijd moe en hangerig en vervelend bent en in pijn? Men zegt het makkelijk: 'een zware operatie' maar pas nu dringt door hoe zwaar en hoe sterk mijn moeder is.

Maar alles is goed. We zijn het gaan vieren met een lekkere Indische rijsttafel. Rolstoel mee - wat maakt het uit? Campari, soto ajam, rijsttafel, sorbetijs en een aangeklede koffie toe. Genieten, dat is het devies na haar operatie.

Mijn moeder schoon. Mijn huis schoon. Wat een heerlijk gevoel.

Deze week wordt de oude man, mijn vader, negentig. Ook met hem gaan we vieren. 'Ik probeer', beloofde hij toen ik vroeg wat we zouden gaan doen. Ook hij doet het goed. 

Moet ik nog zeggen dat het met mij ook niet verkeerd gaat?

Kate
15 juli 2012

De foto komt van Corbis: Close up of soapy water and sponge; Stock Photo ID: 42-32176154; Photograhper: Walter Zerla; Copyright: © Walter Zerla/cultura/Corbis
De rijsttafel was bij restaurant Flamboyant in Haarlem waar wij het menu Flamboyant namen.

Gesloten boek

08-06-2003:

Jij schrijft dat je recht hebt op ongelijkheid. Dat klopt, maar ik wil dat je gelijkwaardig bent aan mij en wij weten dat het jouw keuze is in ongelijkheid te leven. Ik heb het vermogen dit jou volledig te geven. Onvoorwaardelijk!

Het boek is gesloten maar het gevoel blijft: de pijn, de liefde, de hoop en het verdriet. En eindelijk gaan er nu dagen voorbij zonder aan je te denken. Vandaag is niet zo'n dag.

Kate
8 juli 2012

De foto zag ik op Obsequiousness en is gereblogged van |WSSS|RSCHN|.