Ik wist niet dat deze pose - lol, nee: deze oefening die ik van de fysio heb opgekregen als huiswerk - zo mooi uitgevoerd kan worden :-).
Kate
27 januari 2015
Foto gevonden op de tumblr: Her Paperweight en herleidt tot het instagram van Agnija Grigule. Ik weet niet of ze de maakster, het model of beide is maar zij zegt in elk geval dat het haar foto is. Erg mooi.
De oefening is bedoeld om verkleefde spieren of wat het zijn te rekken en strekken. Door liggend op bed je armen boven je hoofd te brengen, maak je gebruik van je eigen gewicht en de zwaartekracht. Wel zo handig want je komt geheid verder van wanneer je het staande probeert.
Of je niet bang bent, vragen ze op tv en in de kranten en op het internet. Aan u. Aan mij. Bang?
De borstkanker kan terugkomen over twintig jaar of twee maanden. Het blijft stormen en ik kan een dakpan op mijn hoofd krijgen of ik kan van mijn fiets geslingerd worden. Mensen zonder gevoel voor humor en met een gebrek een relativerend vermogen kunnen mij en anderen opblazen op het centraal station, in de Kalverstraat of op de markt.
Moet ik daar bang van worden of zijn? Nee! Hoogstwaarschijnlijk gaan al deze angst oproepende gebeurtenissen aan mijn huis voorbij. Als er al iets staat te gebeuren waar ik bang voor zou moeten zijn, dan is dat in de nevelen van de toekomst gehuld. Ik ben niet bang.
Ik ben ook niet Charlie. Met verbazing heb ik het weer aanschouwd dat massale rouwen om iets wat amper grijpbaar is, om mensen die men nooit gekend hebt. Wie had er ooit van het blaadje Charlie Hebdo gehoord? Ik niet - dat zegt niets. Maar Miep uit de Jordaan? Mark uit Den Haag? David uit Londen? Kom op!
Een persmomentje meer was het niet. Geloof me, voor de meesten gold dat ze later kunnen zeggen: 'ik was erbij, toen'. So what? Who cares? Staan er, door te marcheren en demonstreren, zeventien doden op uit de dood? Laten terroristen zich voortaan weerhouden van hun idioterie nu 'het volk' zich geroerd heeft?
Stil blijven, accepteren en gewoon doorgaan zijn wellicht ook niet de juiste middelen om het getijde te keren maar ik vraag me af wie van al die miljoenen Charlies dapper (of gek?) genoeg zijn om kalashnikovs en raketwerpers te trotseren als die op hen gericht staan - of nog niet.
En die regeringsleiders die al dan niet met schoon geweten mee liepen - een paar honderd meter maar en in een heel select gezelschap? Wat gaan de regeringen doen om verdere escalatie te voorkomen? Wat heeft Den Haag gedaan sinds Pim Fortuyn, Theo van Gogh?
Het is geweldig dat er mooie ceremonies worden gehouden, dat de doden worden geridderd, dat er even een zweem van gelijkgezindheid lijkt te heersen maar wie gaat wat doen? Wie kan wat doen? En wat moet je doen? Ik heb de antwoorden niet hoor. Echt niet.
Hoe stop je mensen die met geweld hun wil, hun geloof, hun gedachtegoed willen opleggen aan anderen? Die zich niets aantrekken van wetten en regels zoals die gelden in de wereld waar zij zijn opgegroeid of zijn opgenomen. Wat kun je doen tegen onkruid?
Ik geloof niet in dialoog. Ik geloof niet in geweld. Ik geloof in dit geval zelfs niet in liefde - liefde voor wat? Een religie? Een land? Jezelf? Ik geloof in gezond verstand maar zelfs dat is een wankel geloof wanneer blijkt dat mensen oprecht menen dat je met wapentuig...
Waar kan ik nog in geloven? In wie? In wat? Dicht bij jezelf blijven is het enige dat telt, denk ik. Niet te zeer meegaan in de mening van anderen. Je altijd afvragen: klopt dit wel en wat zijn de gevolgen - niet alleen voor jou en je gemeenschap maar wijder, veel wijder.
Als wij allemaal met elkaar verbonden zijn, als wij allemaal in fundament op zoek zijn naar de hemel - waar dat ook moge zijn en wat dat ook mag betekenen, als wij van invloed zijn op elkaar en willen leven met elkaar - maar dat zou wel eens de crux van het verhaal kunnen zijn, als ... dan ... Simpel.
Het is niet eenvoudig. Dat is maar wat ik wil zeggen. Bang ben ik niet. Dat heeft totaal geen zin. Boos ben ik wel. Ik ben laaiend. Een woede naar alles en iedereen die deze wereld laat ontsporen. Het enige dat mij persoonlijk helpt, is het opschrijven. Het van mij af schrijven.
Een stuk zonder conclusie. Zonder oplossing. Zonder olijftak. Zonder geweer. Ik ben een boos mens zonder angst waarschijnlijk zonder hoop, machteloos maar niet verlamd. Ik adem in en uit. Vloek op de regen. Scheld op de storm. Back to basics. Doorgaan met ademhalen zou mijn vader zeggen.
Waarom is het zo druk op straat? Had dat buurfeestje niet vooraf aangekondigd kunnen worden? Hoe kom ik van die slakken op het landgoed af? Waarom weet niemand hoe mijn moeder een blauw oog opliep? Hoelang nog tot ik mijn arm weer vrij kan bewegen?
Hou het maar klein. Dat is overzichtelijk en uitdagend genoeg. De wereld verbeteren begint bij jezelf. Tja... Gek hoe alle 'vaste waarden' onderuit gaan zodra het oorlog is. Oh. Daar heb ik het gezegd. Het is oorlog. Kut. Oorlogen worden gevoerd om het leven van de oorlogsvoerders te verbeteren.
Ik wil geen oorlog. Ik wil gewoon rustig en in vrede leven. Het liefste - mag ik het zeggen? - met mensen die ik enigszins kan begrijpen en volgen. Verstaan noemen de Vlamingen dat. Mooi woord. Dat is lastig genoeg voor een mens als ik. Enfin... Wat kan ik er nog over zeggen? Niets. Jammer dan.
Tot de volgende keer.
Kate
14 januari 2015
De foto (id stockphoto 42-52526923) komt van Corbis en heet: Shadowy figure holding axe. Hij is gemaakt door Elisa Lazo de Valdez. Het copyright rust bij ©Elisa Lazo de Valdez/Corbis.
Vanavond bij het doorbladeren van de tumblrs die ik volg, deze foto die mij raakt, die me doet stromen zelfs maar niet in de zin dat ik 'het verhaal' achter de foto zie of voel.
Waarom? Waarom deze foto? Ik denk vanwege het ontbreken van fysieke fixatie. De vrouw kan ieder moment opstaan en weglopen. Toch zit zij daar. Wie heeft haar gezegd zich zo te positioneren?
Haar ledematen zo nauwkeurig gerangschikt? Haar benen en voeten lijken versmolten als bij een meermin. De vingers van beide handen heeft zij op dezelfde wijze gebogen.
Kijk, en dan komt toch mijn invulling want zo'n foto raakt niet voor niets. Waarom zit zij daar? Het is nat waar zij knielt en de naden tussen de planken zullen in haar knieën snijden. Oncomfortabel is het woord dat te binnen schiet.
Misschien zit zij daar uit eigen beweging, moet zij haar eigen bedes bedenken en uitspreken, haar eigen positie bepalen ten opzichte van de ander. De ander die achter haar staat, boven haar staat. De persoon voor wie zij knielt.
Mogelijk heeft die ander haar opgedragen op deze wijze te knielen. Wellicht heeft hij haar zelf zo neergezet als een boetseerwerk dat gekneed en gevormd is tot wat hij middels zijn camera heeft vastgelegd.
Een plaatje. Prachtig stil. Wachtend op verlossing. Tot hij haar vertelt dat zij op mag staan, weg mag kruipen of een andere pose dient aan te nemen. Wie kan de gedachtes lezen van een sadist of het verhaal vertellen achter deze foto?
Kate
1 januari 2015
De foto zag ik op de tumblr brown dress with white dots en is overgenomen van een andere tumblr: fetish4. Helaas, zoals zo vaak, wordt daar geen nadere bron of maker genoemd.
