zondag 30 november 2014

Vleugellam :-(


Misschien kwam het doordat ik gestopt ben met smeren. Was het getut zo zat. Mijn handen zachter dan ze waren als baby begonnen te vervellen. Mijn voeten de kuur erna.

Mijn ingebrande borst werd lichter door te smeren en ik hield vol tot ik het vergat, me opnieuw ontkleedde en de borst en oksel voorzag van een laagje calendula zalf. Ik vergat het weer. Bij de derde of vierde keer liet ik het achterwege. Het was goed zo.

Niet dus. Ergens eind vorige week begon mijn schouder te sputteren, later te zeuren en nu zegt het gewoon: bekijk het maar. Ik kan mijn arm niet meer boven mijn hoofd brengen. Was ophangen aan het rek aan de deur is een crime.

Het kan allerlei oorzaken hebben maar nu het weekend ongeveer verstreken is, denk ik dat het 'gewoon' weer het aloude nek/schouder probleem is dat me tussen 2010 en 2012 of 13 ook bezighield. Of toch niet. Of wel. Wat weet ik?

Morgen dus maar eens langs mijn huisarts. Die wilde ik toch al bijpraten over het afgelopen half jaar. En ook bellen met de fysio, de oncologisch&oedeem-aangetekende want tja, het kan ook een bijwerking zijn van het een of ander.

Het kan van alles zijn maar leuk is het niet. Enfin, die ken ik al. C'est la vie. Dat heb je maar te nemen zoals het is. Makkelijk gezegd want ik ben best ontdaan. Heb ik sputter-de-sput alle bestralingen en chemo's doorstaan, krijgen we dit.

Ik hou verder maar even mijn mond :-).

Kate
30 november 2014

De foto vond ik op het internet en een bron werd niet gegeven.  

donderdag 20 november 2014

All I want for Christmas...


En dan is het opeens vijf weken voor Kerst en broer kondigt aan de maand december bij zijn verloofde door te brengen. Beng! Hoe ik het ook begrijp, de tranen stromen toch weer over mijn gezicht.

Een eerste Kerst alleen. Wat ga ik doen? Ik opper dat ik meega maar dat is om meerdere redenen geen goed idee, denk ik.

Ik zoek op singles reizen tijdens de kerstperiode en vind het eigenlijk niet. Heb ook niet echt een 'droombestemming' in gedachte en bovendien wil ik snel terug kunnen keren naar Amsterdam, naar mijn moeder als het moet.

Want ja, mijn moeder? Kan ik die alleen laten? Maar als mijn broer, haar 'jongetje', het kan waarom ik dan niet? Heb ik zin en energie een kerstmaaltijd bij mijn moeder te 'doen'? Ben ik egoïstisch als ik zeg dat ik het liever niet wil?

Ik wil mijn smaak terug! Dat in elk geval. Ik wil een heerlijk diner - maar ik weet niet of ik tegen die tijd alles weer zal proeven.

Ik doe wat ik altijd doe als de smaakpapillen dronken zijn: ik kijk, lees, denk, fantaseer over eten. Ook zo in de aanloop naar Kerst. Eindelijk koken wat broer niet eet: schaaldieren, chocolademousse - een feestje voor en met mezelf.

Echter, dat kan ik elke dag in december doen en wellicht vele dagen in de toekomst. Daartoe hoef ik deze Kerst niet thuis te blijven. 

Kerst was nooit heel beladen bij 'ons'. Ja, het laatste jaar dat mijn vader leefde: december 2012 toen wij, inclusief onze moeder, met pan kalkoen naar het verzorgingshuis togen. Na jaren weer aan de Kerstdis met zijn viertjes. Het was en blijft bijzonder.

Maar dit jaar? Waar wil ik heen, wat ga ik doen? Moet het speciaal zijn of kan ik gewoon lekker hangen en hopen dat mijn luidruchtige buren naar huis en dus niet hier zijn?

Ik zie mezelf schrijven. Het Kerstverhaal is niet af. Misschien dit jaar? Ik zie het niet, ik weet het niet, ik voel het niet.

Damn! De tijd tikt. Als ik nog wat wil, moet ik handelen en ik voel mezelf neigen naar niet-handelen. Opnieuw niet handelen. Dagen als alle anderen. Maar kan ik wel wat plannen? Hoe weet ik hoe ik me voel tegen die tijd?

Goed natuurlijk. Hoop ik... Energieker? All I want for Christmas... Ik wil niet zoveel. Ik wil me goed voelen, niet meer zo 'bezig' (ja, ja, dus toch) met mezelf, mijn lichaam, mijn klachtjes.

Ik wil ontspannen zijn, me lekker voelen. Dat is wat ik wil met Kerstmis.

Kate
20 november 2014


De foto Woman Looking at Snowglobe, vond ik op Corbis onder id stockfoto: 42-17890669 en is gemaakt door Beathan. Het copyright berust bij © Beathan/Corbis.

maandag 17 november 2014

Kijk eens even beste Piet...

Op de hoge, hoge daken rijdt de bisschop met zijn knecht
Wil je weten, lieve kinderen wat hij tot zijn knechtje zegt
Kijk eens even beste Piet of je ook stoute kinderen ziet
Kijk eens even beste Piet of je ook stoute kinderen ziet


Kijk, ik weet wel een beetje over slavernij: BDSM maar zeker ook historische slavernij - en ze zijn onvergelijkbaar, laat dat duidelijk zijn. Slavernij: ellende, honger, pijn, verkrachting, gezinsontwrichting, uitputting, vernedering, mutilatie en erger.

Aan zulke beelden wil je je kinderen inderdaad niet aan blootstellen maar wat weten kinderen van vier, vijf, zes jaar oud over de zwarte bladzijdes in de geschiedenissen van Afrika, Amerika, Portugal, Spanje, vele andere landen, en Nederland?

Wat moeten zij erover weten, op die leeftijd en wie heeft bedacht dat er een stigma wordt ingeprent door Pieten te laten zijn wie ze zijn: jolig, behendig, zorgzaam, allesziend, ondersteunend maar ook initiatiefrijk? Ja, hij is de knecht, de medewerker van Sint Nicolaas maar dat betekent niet dat hij een slaaf is. Hij ziet er ook allerminst bang of slaafs uit.

Hij is alles wat de oude, statige bisschop niet kan zijn. Beiden dragen velours, fluweel maar Piets kledij is kleurrijker, uitbundiger. Hij tooit zich met gouden sieraden zoals de jeugd van tegenwoordig die ook in de oren en waar niet draagt. Wie weet zitten er wel tatoeages onder die roetvlekken op zijn lichaam?

Roet, dat is waar zijn zwarte kleur vandaan komt want hij springt door de schoorsteen en een ieder die zich schoorsteenvegers kan herinneren weet hoe zwart je bent na een dagje werken op de hoge daken. Hij is jonger dan de Sint, leniger, sneller - heeft misschien wel een beter gehoor. Zij zijn tegenpolen.

Het is jammer dat men de roede, het zakje zout en de zak overboord heeft gegooid in de jaren zeventig of tachtig. Het uitdelen van straf vereist intelligentie en inzicht en moed. Juist dat spel tussen het enge en lieve, de boeman en de gulle gever, gaf diepte zoals dat in elk sprookje te vinden is.

Sinterklaas is natuurlijk een sprookje. Hij bestaat niet. Er zijn elementen in het verhaal die absoluut niet 'echt' zijn. Het is een oefening in inbeelding en geloof en dat is wat de kinderen langs de kant, voor de kachel, tijdens het zingen en het wachten vervult en bezighoudt: 'Zou de goede Sint wel komen...?'.

Dat wachten is jammer genoeg van circa een maandje voor 5 december verlengd naar bijna drie maanden. Vreselijk lang, lijkt mij dat voor kinderen die met spanning uitzien naar het heerlijk avondje. Ik kijk niet naar alle journaals en programma's in de aanloop, geen idee hoe 'dom' Zwarte Piet er in is.

Hij is het niet. 'Alles ziet die slimme Piet', gaat het lied van Op de hoge, hoge daken verder, 'zich vergissen kan hij niet'. Deze Piet is geen slaaf, niet onderdanig, niet wat nogal oversture lieden van binnen- en buiten dit land ervan willen maken. Zij konden zich beter bezighouden met echt ernstige misstanden.

Als ik de Goed Heiligman was, dan zou ik Piet opdragen al deze zure, zich gekleineerd voelende mensen in de zak te doen en hen te droppen in landen waar slavernij (Boko Haram, Bangladesh), mutilatie (IS), ziekte (West Afrika), verminking (besnijdenis), gezinsontwrichting, honger, wateroverlast en -tekort, corruptie en oorlog heerst.

Laat ze daar met veel kabaal een lans breken voor een betere, rechtvaardiger wereld maar stop dit redelijk goede Nederland te ontwrichten want dat zal en kan beslist de bedoeling niet zijn. Het maakt mij ziek, boos, verbaasd en verbijsterd al vele maanden lang. Negentig arrestanten bij de intocht in Gouda? Belachelijk!!!

Sinterklaas is een sprookje voor jonge en oudere mensen. Ik herinner me de jaren langs de route op het Damrak, mijn broertje die aan Piet vroeg om ook een handvol snoepjes voor zijn zusje. 's Avonds zingen bij de nephaard. Er lag een wortel voor het paard, een sigaar voor Sint Nicolaas en een sigaret voor Piet. 

De volgende ochtend waren de schoentjes en asbakken gevuld, de wortel verdwenen. Op vijf december werd er hard op de keukendeur geklopt en in de kamer vonden we een gedekte tafel met snoepgoed en pakjes met onze namen erop en een afzender: van de breipiet, van de garagepiet, van de snoeppiet. 

Met Sinterklaas werd er grootser uitgepakt dan op enig andere dag in het jaar. Ook later. Wij bleven in het gezin het leukste feest van het jaar vieren met pakjes en gedichten en surprises en lekkernijen. Het is voor mij een feest van gezelligheid, op en top Nederlands. Laat dat vooral zo blijven.

Of moet de Sint straks door kleine Michael Jacksons worden vergezeld met gebleekte huid, ontkroesd haar en andere enge aanpassingen aan het uiterlijk, uitstraling van hen die duidelijk niet trots zijn op hun afkomst, zichzelf? Ik hoop het niet. Dat is de slechts mogelijke boodschap die je kinderen kunt meegeven.

Gun hen en mij ons sprookje, onze traditie, onze geschiedenis zonder er van alles bij te halen dat er niet bij hoorde of hoort. Of zoals de Sint het gisteren op het Leidseplein in Amsterdam liet zien: 'Makkers staakt uw wild geraas'.

Ik wens u een fijne, gezellige en warme Sinterklaastijd.

Kate
17 november 2014



1. De prent van Sint en Piet op het dak is afkomstig van het blog van Frits Jonker. Op wikipedia wordt Nans van Leeuwen als illustrator genoemd.
2. De teksten van de liedjes komen van Liedjesland.com.  

zondag 9 november 2014

De storm






Het aftellen naar de laatste chemo is begonnen. Ik zie er vreselijk tegenop.

Kate
9 november 2014


De foto vond ik op International Business Times en is gemaakt door Yuriko Nakao. De tekst zag ik eerder en wel op de tumblr Woman by the Sea en is van Haruki Murakami.