Het was een vreemd tuin-, moestuinjaar. Op 31 maart en 1 april - het is geen grap - sneeuwde het. Het zwembad was net zomerklaar. Bizar. Twee weken later bloeide de perenboom en waren mijn broer, zijn vriendin en mijn kleine nichtje hier om voor eerst in 2022 samen te zwemmen en te genieten van weer een primeur: de eerste asperges met ham, ei, krieltjes en gesmolten boter.
Daarna, ik zal het kort houden, aten de slakken weer eens alle zaai- en ander tuingoed en ik besloot de handdoek in de ring te gooien. Het werd heel warm en uitzonderlijk droog. Ik sproeide niet. Ik deed niets of niet veel. De robotmaaier die mijn broer mij gaf bij aankoop van het huis, was eindelijk geïnstalleerd en maaide.
Ik genoot van de zomer, de tuin, het zwembad, mijn familie en halleluja: in de hitte van de avond met een gin tonic en grote groene olijven naast mij begon ik te schrijven. Ik schreef alsof ik nooit gestopt was en het duurde maanden voor de stroom stopte - vast niet voor lang want ik voel nieuwe zinnen opborrelen. Zo fijn.
Veel aan of in de tuin heb ik niet gedaan, minder dan ooit wellicht maar ik had oogsten die ik nog niet meegemaakt heb. Pruimen, nectarines, aalbessen maakten dat ik voor het eerst in jaren weer jam kookte. Een nooit eerder ontdekt appelboompje dat zeven grote gave appels gaf :-). En peren. Zoveel peren.
Minimaal twintig zakjes gestoofde peren heb ik in de diepvries. Heerlijk. Het is 5 november, vandaag begaf ik mij in de jungle die kas heet en ik oogstte de zoveelste bak tomaatjes. Niets voor hoeven doen, ze komen elk jaar vanzelf terug. Ik vind ze een beetje zuur. Een echte tomatenliefhebber was ik nooit. En toch...
Elk jaar maakte ik trouw bolognesesaus of ratatouille of gewoon geroosterde tomaten met knoflook en ui. De diepvries werd ermee gevuld en ik was er blij mee. Maar dit jaar zit mijn diepvries vol met peertjes en ik moet mijn tomaten verwerken en direct opeten want weggooien is zonde, zeker in deze dure tijden.
Zoveel tomaatjes wat moet of kun je ermee? Ik herinnerde mij potjes pastasaus - de enige smaak die ik jaren geleden kocht en ook al jaren niet meer in het assortiment te vinden is: puttanesca. En dat ben ik zelf gaan maken. Tomaatjes, ansjovisfilets, olijven, kappertjes, knoflook en chili. Simpel en oneindig lekker.
Je hebt nodig:
3 eetlepels olijfolie
2 teentjes knoflook in stukjes of uit de knijper
1,5 cm van een rode peper in kleine stukjes
10 ansjovisfilets in stukjes
100 gram zwarte olijven zonder pit heel of in ringetjes2 eetlepels kappertjes
1 blik tomaten of verse cherrytomaatjeszwarte peper, zout is niet nodig vanwege ansjovis en kappertjes
Parmezaanse of andere lekkere kaas geraspt
Spaghetti of andere pasta - deze doe je straks door de saus, niet andersom :-).
Simpel, ik zei het al. Het is een kwestie van de ingrediënten een voor een in een pan doen. Dat kan in een steelpan maar denk er qua maat van de pan aan dat je de spaghetti aan de saus wilt toevoegen voor het opdienen. Ik brokkel er het liefst pittige boeren belegen 30+ kaas overheen. En dan genieten met een glas rood.
Het is vandaag 5 november en volgende week wordt het zwembad winterklaar gemaakt. Het was een uitzonderlijk jaar. Na late sneeuw in de lente, hitte en droogte van de zomer werd het najaar warmer dan ooit. Ik zwom een paar dagen geleden nog - het water was 18°.
Dat is koud maar goed voor de weerstand en wanneer het windstil was en met de zon die door de bomen piepte, goed te doen. Het was een heerlijke zomer. Het tuinjaar loopt ten einde. Ik werk hard om de laatste tomaten te oogsten. Groen nog aan de plant maar op tafel in de warmte van de kas worden ze vanzelf rood.
En ik verheug mij op meer spaghetti puttanesca.
Kate
5 november 2022
