zaterdag 31 mei 2014

Leven - 1.

'Wat moet ik doen om je weer aan het schrijven te krijgen?', vraagt hij en hij kijkt me aan met die blik vol liefde en toewijding volledig ontdaan van alles wat mij ooit deed stromen of moet ik zeggen sidderen? Ik beefde voor hem, voor wat hij mij aandeed, wat ik mij liet aandoen en ik was zielsgelukkig wanneer hij mij, mijn daden en woorden goed genoeg achtte.

Zijn goedkeuring was nooit vanzelfsprekend en vaak genoeg zwaar bevochten. Hij liet mij spartelen en vechten tot het punt waar uitputting en wanhoop mij deden wankelen, tot ik begon te twijfelen aan zijn motieven en de mijne. Welke vrouw laat zich mishandelen, vrijwillig en bewust door een man die haar eigendom noemt? Maar nee, dat kwam pas later, zoveel jaren later.

Zij was zijn slavin. Hij ketende haar. Zij verloor haar keten. Zij won hem niet terug. Of wel? Gek, wat ziekte met je doet, met je lichaam en geest. Het lijkt alsof ik over een ander spreek. Zij was zijn slavin - het kon de titel van de roman zijn die nooit geschreven is. Is dit het begin van Alzheimer, dat ik niet meer kan terughalen of hij mij uiteindelijk mijn keten heeft teruggegeven?

Daar zijn zijn armen om me heen. Hij dept het zweet van mijn voorhoofd met de afgerolde mouw van zijn witte overhemd. Hij smoort het piepen van mijn ademhaling door mij tegen zich aan te drukken en mij te masseren tussen mijn schouderbladen. Het is waarschijnlijk medisch onverantwoord maar het werkt. 'Adem in, adem uit', fluistert hij in mijn oor. Ik volg zijn stem en gehoorzaam. Oh, kon ik maar weer volgen.

Mocht ik maar weer knielen op het grind aan zijn keten en hem volgen tot mijn knieën bloedden en mijn droge mond de woorden nasprak die hij voorzei als een priester die om antwoord vraagt. Maar nee, opnieuw laat mijn geheugen me in de steek. Zo was het niet.

Ik was nooit een echo machine. Ik was een verstandige, intelligente vrouw, vond hij en ik had de plicht mijn eigen woorden te vormen, eigen bedes uit te spreken en altijd vanuit mijn ziel te antwoorden als hij vragen stelde of mij vroeg te spreken.

Gek, hoe spreken zo moeilijk was in zijn nabijheid. Mijn stem, ook als ik niet geteisterd werd door dorst of andere ongemakken, was zacht en had de neiging zachter te worden bij elke lettergreep. 'Wat zeg je?' Soms drie, vier keer moest ik herhalen wat ik had gezegd alsof het een mantra betrof, een belofte die sterker werd naarmate het besef inzonk dat ik niets was dan zijn bezit.

Niets als hoogst haalbare. Een leven van structurele degradatie en liefde - in die volgorde. Samen op expeditie naar schoonheid in lijden met als onderpand mijn antwoord op onze vraag. Hij verzuimde nooit die vraag te stellen bij elke stap verder, dieper, harder. ‘Vertrouw je mij?’ Ik vertrouwde hem met mijn leven. Een goede keuze want toen mijn leven aan een draadje hing was hij er voor mij.

Na jaren waarin hij sluw speelde met mijn innige wens hem de mijne te mogen noemen, mocht ik ten leste ervaren hoe het is een man te hebben. Een zorgende, verzorgende, lieve man die niet na tien uur of tien dagen weer vertrok zonder te zeggen wanneer hij terug zou komen, zonder zekerheid dat hij dat überhaupt van plan was.

Toen ik voor mijn leven vocht, verdwenen zijn kids, het werk, zijn ex, de hond van de ex en alle andere aanleidingen die hij aangreep om mij op het laatste, laagste echelon te plaatsen en te houden uit ons bestaan. Wij werden een stel, een setje zoals hij het altijd zo smalend placht te noemen wanneer hij mij weer eens voorhield dat dat iets was dat voor mij niet was weggelegd.

Ik zou nooit of te nimmer zijn vrouw, vriendin en maatje zijn. Ik was zijn slavin voor zolang als dat duurde, tot hij mij niet langer de zijne zou noemen. Jarenlang streefde ik er dus naar hem te allen tijde welgevallig te zijn. 'Wat wil je?' Dat. Dat ik zijn keten zou mogen dragen in de nacht en slapen lepeltje lepeltje met zijn lul tegen mijn bilnaad.

Of, als ik mij had uitgeput in smeekbedes en nadat hij mij hard geslagen had - het dragen van zijn keten, het slapen in zijn bed betekende geslagen worden, altijd, iedere nacht - kwam het voor dat ik mocht inslapen met zijn lid, zijn jongen diep in mij. 'Van mij. Je bent van mij.' Dat was het moment waarop hij schor klonk overmand door emoties en liefde.

Er was altijd liefde tussen ons. Ik zou niet zo diep voor hem hebben kunnen buigen als ik niet onvoorwaardelijk van hem gehouden had. En ik ben ervan overtuigd dat, indien hij die diepe, zinderende liefde niet evenzeer had gevoeld, hij mij niet had kunnen doen lijden. Liefde en pijn gaan hand in hand. En dat is wat er nu ontbreekt. Dat is waarom ik niet meer kan schrijven.

Er is nog steeds liefde, ik zie het in zijn blik, ik voel het bij elke tedere, ondersteunende aanraking, ik proef het in de kussen die hij mij geeft. Nooit heeft hij mij zo gekust als hij tegenwoordig doet. Het kan niet in de schaduw staan van... maar nee, daar mag ik niet aan denken. Het is fijn gekust te worden. Geliefd te zijn. Eindelijk als zijn partner voorgesteld te worden aan zakenrelaties. Nooit meer zal ik naakt en anoniem als installatie of kunstwerk kunnen fungeren nu zij mij kennen. 

Maar wat weten zij van mij? Of ik van hen? Sowieso weet ik niet alles meer. Mijn geheugen heeft me behoorlijk in de steek gelaten. Hij zegt dat het beter is zo. Hij is bang dat de herinnering aan de hardheid van mijn bestaan en het duiden van mijn wens zo voor hem, onder hem te willen lijden, mijn herstel in de weg zal staan. Daarom kan ik niet antwoorden op zijn vraag wat hij moet doen om mij weer aan het stromen - pardon, schrijven te krijgen. 

Ik moet zwijgen opdat ik zijn toorn niet over mij af zal roepen. In die zin is er niet veel veranderd in de loop der tijd. Ik moet zwijgen en buigen en dankbaar zijn voor wat mij geboden wordt. Ooit was dat een leven in ongelijkheid. Nu is het een vanille relatie met alle frustraties van dien. Ik wou dat het anders was en ik weet dat het niet anders is. Het is hoe het is en ik moet dat accepteren. Hij is een verstandig man, een wijs mens. 

Hij weet wat goed voor mij is. Dat wist hij altijd al maar ondertussen droom ik ervan ooit weer aan zijn voeten te knielen, mijn neus tussen de punten van zijn laarzen en mijn billen hoog in de lucht. 'Sta op', zou hij zeggen. 'Sta op en presenteer je aan je meester.' Nee, zo noemde hij zich niet. Nooit. Nooit?

Ik zou sierlijk overeind komen en mij op mijn tenen heffen, mijn handen gevouwen achter mijn hoofd, mijn ellebogen in een rechte lijn naar buiten gedraaid. Mijn blik zou strak vooruit of naar de grond gericht zijn al naar gelang het moment, mijn keuze. Ogen gesloten of niet. Mijn mond licht geopend. Mijn ademhaling laag in mijn buik. Zo lever ik mij over aan hem. De zijne.

Oh, dat ik voor eeuwig van hem mocht zijn. Ik heb gebeden dat er nooit iets zou gebeuren waardoor wij definitief gescheiden zouden worden. De goden, die wispelturige wezens die beschikken over leven en dood, dachten daar anders over. Ik ben hem kwijt. Er hangt een aura van liefheid om hem heen dat als pantser fungeert en mij de ware aard van zijn wezen onthoudt. Als ik niet zal sterven aan kanker, zal liefheid mij vellen. Hij moet dat weten.

Hij moet weten waarom ik niet meer kan schrijven. Het is mijn plicht hem te informeren dat ik besloten heb hem te verlaten. Ik weiger nog langer gesmoord te worden in liefde. Ik wil leven. De dagen die mij gegund zijn, wil ik leven in hardheid of zelfverkozen eenzaamheid. Dat laatste is minstens zo zwaar - geloof mij. Adem in. Adem uit. Ik voel mij kalmer nu ik mijn besluit bevestigd weet. Het is goed zo.

Nu ik niet langer zijn slavin ben, zal ik doen wat het beste voor mij is ongeacht de consequenties, de pijn en het verdriet waarin ik hem zal storten. Het zal overgaan. Er zal een ander komen. Misschien is die er al. Niet aan denken. Niet denken aan de vrouwen die altijd om hem heen zwermen.

Kutwijven. Ik haat ze allemaal maar als zij hem gelukkig kunnen maken... Nooit zoals ik dat heb gedaan. Hij wilde zoveel, zo ver, zo diep en geen van hen, zelfs Tessa kon hem niet vervullen zoals ik dat kon. Niet huilen nu. Ik maak me los uit zijn omhelzing. Ik kijk hem aan. Dat lieve gezicht dat mij zo vertrouwd is. 

Ik open mijn mond en daar is zijn hand. Met zijn handpalm op mijn lippen verhindert hij mij te zeggen dat ik ga. 

'Kijk mij aan.' 
Ik slik. 
'Kijk mij aan, Kate.' 
Ik kijk hem aan en zie wat maanden ontbrak in zijn gelaat. Ik hoor mijn longen piepen. 
'Vertrouw je mij?' 
Die vraag.
'Kate lief, vertrouw je mij?'
'Ja.'
'Alleen maar ja?'
'Ja, ik vertrouw je.'
'Ik denk dat ik weet wat ik moet doen om jou weer aan het schrijven te krijgen.'
‘Ja.’
‘Wat zeg je?’
‘Ja, meneer.’

[.../2]





Kate
31 mei 2014

donderdag 29 mei 2014

Pannenkoekenfestijn

Hemelvaartsdag 2014: grijs, nat, te koud en dus toch maar de verwarming iets omhoog en een lekker dik fleurig sweatshirt aan. Zo'n zondagsgevoel van vroeger en zin in pannenkoeken.

Gelukkig is de vrouw die wat bewaart en over enige voorraad beschikt om iets bijzonders te maken van wat niet heel bijzonder is (of hoeft te zijn). 

Zie het als een idee-brenger, inspiratiebron want hoe moeilijk is het om een pannenkoek te maken? Duizend vullingen, toppings, versierselen zou ik kunnen bedenken. Nu ik hier zo zit, zie ik een pannenkoek met roomijs en marmelade verschijnen. Oh....

Terug naar de werkelijkheid. Mijn pannenkoeken zijn nooit heel dik. Ik maak ze op de tast door pannenkoekenmeel en melk te roeren tot het beslag de gewenste dikte heeft, d.w.z. goed lopend in de pan :-).

Boerenpannenkoek
Ik ben meer van de hartig dan van het zoet hoewel beiden niet te versmaden zijn maar ik had nog diverse ingrediënten in de koelkast waarmee ik een boerenpannenkoek bakte.

Zo had ik nog ontbijtspek. Dit heb ik zelden in huis en eerlijk gezegd prefereer ik bacon.

De koekenpan waarin ik gisteren aardappels bakte, bedekte ik met spek. Bak het spek aan twee kanten. Je kunt ook ham gebruiken, bacon of een klein gesneden speklapje.

Ook had ik nog wat gekookte aardappelen die ik gisteren niet gebruikte en eigenlijk wachten op de andijviestamppot die op het programma staat. Kruimel of snipper een halve kleine aardappel tussen het spek.

Dan at ik gisteren een heerlijk verse salade gemaakt van in stukjes gesneden paprika, tomaat, bleekselderij, augurk. De dressing hield ik apart. Een lepel van de overgebleven salade ofwel de vers gesneden groentes verdeelde ik over het spek. 

Je kunt er van alles aan toevoegen: champignons bijvoorbeeld en kruiden, ui is een klassieker - dat zou ik dan voor de aardappels bij het spek voegen, maar ook olijven, kappertjes, erwtjes, bonen. Alles.

Daarna lepelde ik het beslag erover tot alles bedekt was. Liet het bakken tot de onderkant losliet van de pan. Voor het draaien gebruikte ik een groot bord. Een deksel is nog makkelijker als je er een hebt in de maat van de pan.

Op de omgedraaide pannenkoek raspte ik wat belegen kaas. Bak tot de pannenkoek gaar is en de kaas gesmolten. Heerlijk! En wat een plaatje als je haar zo dubbelgevouwen op het bord ziet :-).

appeltaartpannenkoek
Na hartig komt zoet en ik had een ietwat verschrompelde appel op de fruitschaal liggen plus een potje stemgember in gembernat in de kast. Oh, wat een combinatie!

Het beslag was op dus nieuw maken. In dit geval roerde ik gembernat en melk door het meel. Je zou nog kunnen overwegen wat citroensap, gemberpoeder, komijn of kaneel toe te voegen. Ik deed het niet.

De appel ging in stukjes in de pan met een klontje margarine. Daarbij gingen gesnipperde gemberbolletjes. Uit het zakje studenthaver kwamen wat klein gesneden amandelen en krenten die ik natuurlijk had kunnen weken in drank of water maar daarvoor was geen tijd.

Het is ook heerlijk om andere noten of rozijnen of cranberries of ander vers fruit mee te bakken maar ik had een appelpannenkoek in gedachte en liet mij leiden door de ingrediënten van een appeltaart :-). Het werd dus een appeltaartpannenkoek.

Na het keren bestrooide ik de pannenkoek met rietsuiker - of basterdsuiker of gewoon kristalsuiker al dan niet gemengd met kaneel. Ook deze appeltaartpannenkoek was fantastisch. Wat een lunch!

Het is dat ik meer dan voldaan ben en dat het pannenkoekenmeel op is maar anders was de verleiding om te spelen met roomijs en marmelade en een scheutje cointreau te groot geweest.(*)

Kate
29 mei 2014

(*) Voor zo'n lekkere dessertpannenkoek was normaal beslag - als dat er nog was - goed geweest eventueel iets verdund met Grand Manier of Countreau of zelfs het sap van sinaasappel of mandarijn.

Bak de pannenkoek, besmeer haar met de marmelade en leg er een bolletje ijs op. Slagroom, als je hebt, is altijd feestelijk. Scheutje drank erover of in een glaasje ernaast.

(**) In augustus 2012 blogde ik ook al juichend over een pannenkoek. Toen was dat een groente- en kruidenpannenkoek met kaas waarbij ik allerlei verse ingrediënten van het landgoed gebruikte.

woensdag 28 mei 2014

Met reuzenstappen...


Wanneer je geuit hebt, in woorden gedacht, gesproken, geschreven, dat je een mooi, goed, welbesteed en bij tijden zelfs een vol of overvol leven hebt gehad, dat er geen spijt of verlangens resteren en dat het goed is zoals het is of komt: genezing of niet, dan is de volgende vraag die zich aandient bij mij: in hoeverre wil ik dat leven dan nog rekken en ten koste van wat?

Ik ga, het komt mij niet onbekend voor, met reuzenstappen door het landschap waarin ik mij bevind, sneller dan de wind - omdat dat zo mooi klinkt :-), sneller in elk geval dan mijn omgeving. De Mammacare-verpleegkundige - ik verzin het niet, belde mij vandaag bijna een week na de operatie om te vragen hoe het gegaan was.

Wegens reanimatie training en vakantie of wat het was, kon zij mij niet in het ziekenhuis bezoeken om dat persoonlijk te vragen en haar collega, die ik onderhand vaker aan de lijn had dan mijn 'eigen' contactpersoon - of hoe zal ik haar in normaal Nederlands noemen? - belde toen wij, broer en ik, in de auto zaten op weg terug van 'even eruit'.

Ik was compleet niet in tune met de vragen en de zorg die ik hoorde over de mobiel. Zij liep dagen, ontwikkelingen achter en ik was en ben alweer stappen verder in het gedachteproces omtrent het traject dat nu voor mij ligt. Ja, het gaat goed. De thuissituatie is ook in orde - dat ben ik met broer als back-up en die loopt niet echt de deur plat wat ook in het geheel niet nodig is. De operatie ben ik eigenlijk alweer vergeten.

Vragen over een week geleden voelen als vragen over een ander leven. Dat is ook wel enigszins zo misschien. Ik mag dan roepen dat ik mij slechts oppervlakkig met mijn ziekte bezighoud maar hoe waar is dat? Het rommelt, hoe noem ik het normaal? Het gebeuren suddert ergens achterin mijn hoofd, diep in mijn hart tot er zoals vandaag een gedachte of idee of vraagstelling ontstaat dat nader onderzoek vergt.

Daar gaat mijn stelling dat ik alles over mij heen laat komen, mij niet te diep wil verdiepen in het moeras. Het moeras is waar ik bang voor ben. Een groot deel ervan heet in begrijpelijk Nederlands chemotherapie en meer preciezer: de effecten ervan, de bijwerkingen en last en ziekte die het geeft. Met als resultaat: x jaren erbij - misschien, mogelijkerwijze, wie zal het zeggen. Niets is in steen gebeiteld.

Ik stap met reuzenpassen door het voor mij liggende landschap en ik ga te snel maar ook weer niet. Dit is wel degelijk een belangrijk vraagstuk. Wat is de prijs die ik wens te betalen voor zeg 10 jaar erbij? Het is sowieso niet mijn wens om de 90 te halen zoals mijn ouders, oud en dare I say seniel zonder controle over geheugen en incontinent? Ik wil in geen geval eindigen...

Je hebt weinig te willen in dit leven - punt. Je krijgt kansen, uitdagingen, problemen en meevallers en verder gaat het zoals het moet gaan. En natuurlijk ben je niet willoos, niet doelloos en zoals ik het beschreef in Merels Dagboeken(?) met een knipoog naar King Lear: dat je de speelbal bent van de Goden, is ook niet waar. Ik weet echter niet of de mens in staat is alles te overzien.

Hoe geavanceerd we ook in elkaar zitten, onze blik is beperkt, onze ervaringen waar het the grand scheme of things betreft ontoereikend. Hoe kun je praten over iets dat je zelf nog niet aan den lijve hebt meegemaakt - en wanneer kun je jezelf een expert noemen op gebied van leven en dood, ziekte en genezing gegeven jouw situatie op exact dat moment dat het vraagstuk zich aandient?

Ook doktoren, hoeveel anderen ze ook hebben behandeld, kunnen slechts in aannames spreken. Aan de andere kant: ik mag dan niet zijn als mijn buurvrouwen maar ik ben ook weer niet zo uniek dat alles rondom mijn ziekte onontgonnen gebied is - voor mij wel maar niet voor mijn artsen. Vandaar dat ik zei: I go with the flow. Ik ben niet de eerste of laatste die dit overkomt.

Normaliter en dat is mij ook al gezegd, zal er in elk geval bestraald worden zoals na elke borstbesparende ingreep: 16 tot 21 keer opeenvolgend behalve in het weekend. De rest: chemotherapie, hormonen, verdere operaties, reconstructie, en wellicht de volgorde, hangt in eerste instantie af van wat men gevonden heeft bij het onderzoek van de tumor en de schildwachtklier. Dat hoor ik maandag. 

A.s. maandag heb ik een gesprek met de chirurg - denk ik, het is altijd weer een verrassing wie je uiteindelijk tegenover je vindt. In elk geval zal er een advies komen over het te volgen traject na de operatie waarbij men eigenlijk nog niet veel kan doen of zeggen omdat het wachten ook is op de resultaten van het genetisch onderzoek. 

Ook al is het dossier compleet en mijn bloed geprikt, dat duurt nog ruim een maand! Ik heb dus nog tijd om de feiten zoals die gepresenteerd zullen worden komende maandag te herkauwen en te bedenken wat ik echt wil, hoe ik het wil en of ik het eens ben met de stappen die men denkt te gaan nemen. 

En dus laat ik het hierbij voor nu. Eerst moet ik weten wat gevonden is, hoe men de agressie van de tumorcellen inschat, eventuele verspreiding en aanwezigheid of terugkeer van borst- danwel andere kankers. Hoe groot de overlevingskans en de levensverwachting indien men doet wat men wil doen. Of de borstkanker genetisch bepaald is.

Die informatie moet de kans krijgen te sudderen en te rijpen in mijn hoofd en hart en ziel. Pas dan kan ik boude uitspraken doen over mijn wil en onwil, kosten en baten van de behandeling. Ik ga met reuzenstappen door mijn landschap om voorbereid het gesprek in te gaan, aan te gaan maar ik weet nu al dat ik niets ter plekke hoef te accepteren of in gang te zetten.

Ik heb een stem en die zal klinken maar niet voor alle feiten op tafel liggen.

Kate
27 mei 2014


De foto heet: Teenage Girl Taking Big Step; Stock photo ID: 42-15971742; Copyright: © Creasource/Corbis

zondag 25 mei 2014

Niet het moeras in!


Naast geluksbedeltjes, klavertjes vier, kaarten, sms-jes krijg ik vooral veel vragen de dagen na mijn operatie. Of ik niet bang ben, me niet ongerust maak, het wel kan accepteren? Eigenlijk heel begrijpelijk en zeker ook vreselijk lief maar ik kan er niet zo heel veel mee want natuurlijk aanvaard ik - tja wat is het dat ik aanvaard?

Dat ik sterfelijk ben? Mortality knocking on the door, flitste het door me heen nadat ik op 5 mei het gesprek had gehad. 'Iedereen moet dood', zeg ik al jaren hardop en sommigen vinden het niet prettig dat te horen. Pas heel recentelijk lijkt het taboe rond de dood enigszins opgelicht te worden.

Iedereen moet dood - zoveel staat vast. De vraag is wanneer en hoe het stervensmoment zich zal aandienen. Een acute hartstilstand, 'een mooie dood', is slechts voor weinigen weggelegd. Bovendien, wat is mooi? Is dat pijnloos en snel een van de meest indrukwekkende momenten van je leven afraffelen? Okay, okay, ik ga te hard... :-).

Maar goed, ik aanvaard dat ik borstkanker heb. Het lijkt me klip en klaar en zowel medisch als wetenschappelijk - zou ik bijna zeggen - bewezen. Wat kan ik daar als academica, als vrouw, als mens, op afdingen? 'Dat is het dan', zei ik tegen mijn huisarts terwijl hij iets te weinig binnensmonds vloekte toen ik het hem vertelde.

Ja, ik accepteer de voldongen feiten en onderga wat ik moet ondergaan. Dat is weer eens wat anders :-) en daarbij naar mijn mening zo verstandig als maar zijn kan. Dit is niet het moment me te verliezen in een lawine van emoties. Ik moet mijn hoofd erbij houden, beslissingen nemen of in elk geval proberen te begrijpen wat men mij adviseert om er al dan niet mee akkoord te kunnen gaan. 

Dat vergt een beetje onderzoek - lang leve het Internet - maar niet te diep want ik wil onbevreesd de strijd aangaan. Nee. Ik noem het liever geen strijd. Dat, zo'n prominente rol in mijn leven, gun ik de kanker niet. Ik doe gewoon min of meer normaal en besteed, op wat research en inlezen na, liever weinig aandacht aan het moeras. Daarin kan ik namelijk slechts verdrinken, verdwijnen en dat was niet het plan.

Het proces zal lastig worden, pijn doen. Tranen en vloeken en zuchten zullen volgen maar het heeft geen zin nu al in te vullen waar en wanneer dat zal zijn. Dat kan ook helemaal niet dus waarom zou ik bang zijn? Ieder mens is anders, ieder mens reageert, voelt, herstelt anders. Miljoenen vrouwen gingen me voor. Een op de acht vrouwen krijgt te maken met borstkanker(*).

Ik ken vrouwen die zich niet durven te laten screenen, niet durfden te laten onderzoeken en helpen - tot het te laat was. Hoe dom kun je zijn? Maar, het is en was hun keuze. Niet de mijne. Ik hoef me niet te vergelijken met anderen. Ik hoef me alleen maar aan mezelf te meten en zelfs dat is niet nodig. Ik doe het goed. 

Ik doe het goed omdat ik bewust en verstandig omga met mijn ziekte zonder het mijn leven te laten overnemen - voor zolang als dat kan natuurlijk. Vanzelfsprekend ben ik op enig niveau wel met mijn lichaam bezig - ik ben me in elk geval zeer bewust van mijn borsten, hun vorm en het gevoel als ik mijn hand erop, er omheen leg. De keuze voor een strak t-shirt of een jurkje met v-hals. Hoe zal het straks zijn?

Hoe het straks zal zijn, kan ik niet weten. Ook niet als ik alle blogs, verhalen, gedichten, schilderijen van al die andere vrouwen tot me neem. Niet als ik de inmiddels tientallen losse folders die op mijn tafel liggen nog een keer doorlees. Niet als ik zo'n idiote lastmeter(*) invul of weer een vragenlijst voorgeschoteld krijg. Niet door alle vragen en informatie van anderen, bekenden, onbekenden of specialisten.

Ik ga mijn eigen pad. Ik denk dat dat zinnig is. Dat pad zal niet - zo verwacht ik - leiden tot ijsbaden of diëten of goeroes. De medische wetenschap kan heel veel en wat men niet kan, wat mijn lichaam of geest niet aankunnen, zal ik proberen te aanvaarden als een gegeven. Iedereen moet dood. Ook ik. 

Het is niet het plan in 2014 mijn vader te volgen maar ook ik moet dood. Mocht ik gehaald worden dan kan ik gaan zonder spijt of verlangens. Er zijn geen dingen die ik nog even moet doen of wil ervaren. Ik heb goede, spannende, afwisselende, diepe, mooie en minder mooie dingen gedaan, beleefd, ervaren. Ik ben tevreden.

Let wel: na afloop van het genezingsproces zal ik ongetwijfeld die vrede niet meer zo voelen. Ik zal weer huilen en tieren en verlangen. Het zal niet snel goed genoeg zijn. Ik ben van nature een mopperkont en dat wil ik graag zo houden. Maar nu even niet. Of misschien toch weer wel. Geen idee :-). Het komt zo het komt en gaat zo het gaat. Go with the flow - maar niet het moeras in.

Ik aanvaard dat ik sterfelijk ben, dat ik ziek ben, dat ik een mens van vlees en bloed ben - geen heilige - maar ik weiger me het moeras in te laten trekken door angst, aannames, verhalen, suggesties van omstanders. Ik ben niet bang. Ik ben niet ongerust. Ik ben zelfs niet onrustig. Dat wil ik, zolang het menselijkerwijze mogelijk is, graag zo houden. Amen.

Kate
25 mei 2014

De afbeelding is gemaakt door Noah Bradley en heet The Dead Marshes; ©2011-2014 noahbradley. 
Statistieken omtrent borstkanker in Nederland zijn te vinden op de site www.kanker.nl.
Informatie over wat een lastmeter is en hoe het werkt is te vinden op www.lastmeter.nl/.

zaterdag 24 mei 2014

So far, so good


Woorden van bewondering: 'dat je dat zo kunt', en zorg: 'maar let je ook een beetje op jezelf?', 'zou je niet eens een boek pakken of de tv aanzetten, wat computeren?'. Ik kreeg een lief aanbod om te komen stofzuigen want dat zou er nu voorlopig wel niet inzitten. 'Meteen laten komen', zei een ander welgemutst toen hij het vernam. Het gaat goed.

Naar omstandigheden, zou ik moeten zeggen, maar ook zonder die omstandigheden: so far, so good. De eerst hordes van iets gezien hebben via diagnose naar de borstbesparende operatie liggen achter mij. Het viel niet tegen - maar ieder mens is anders, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik ben niet de leidraad of norm. Zeker niet.

Gek hoe het zoemde. November 2013 vertelde mijn broer dat een nichtje waarschijnlijk borstkanker had zoals haar moeder, haar tante en haar andere tante - onze moeder. 'Zou jij niet eens naar je huisarts gaan?'. Ja. Mijn huisarts is geweldig, dat zei ik al een aantal keer :-). 

Hij belde en toen men niet direct open stond voor genetisch onderzoek belde hij nogmaals. Een afspraak werd gemaakt - molens draaien altijd al traag maar eind mei? Enfin. Huisarts voelde niets in mijn borsten en in januari moest, mocht ik naar de bus waar ook niets gezien werd. Of toch wel? Later hoorde ik van wel. Je zou zeggen: in geval van twijfel...

Ik had geen borstkanker, stond er in de brief die een paar weken later op de mat belandde maar er was wel dicht borstweefsel geconstateerd wat het onderzoek naar afwijkingen in de borst bemoeilijkt. Wilde ik meedoen aan een wetenschappelijk onderzoek en elke twee jaar een MRI scan ondergaan? Natuurlijk wilde ik dat.

Ondertussen mopperde ik blaren op mijn tong: de vragenlijst was belachelijk met o.a. een heel A4-tje over mijn emotionele gesteldheid sinds ik had besloten mee te doen aan het Dense onderzoek, het tijdstip van de scan veel te vroeg in de ochtend ofwel voor mij 'halverwege de nacht', het meisje dat mij belde te infantiel in haar bejegening naar mij.

Ik vond het niets. Ik twijfelde of ik zou gaan. Ik nam een week bedenktijd. Ik ging toch. Het was donderdag en maandagochtend kreeg ik telefoon dat er iets gezien was en of ik een echo wilde komen maken diezelfde dag. Ik ging. De echo bevestigde dat er iets zat en biopsie volgde alsmede het afnemen van lymfekliervocht. 

De uitslag van al dit onderzoek kreeg ik te horen op 5 mei. Afgelopen woensdag, 21 mei werd er een borstbesparende operatie uitgevoerd. Er werd ook een poortwachter ofwel schildwachtklier verwijderd. Het vervelendste van wat als een dagoperatie gepland stond, was de misselijkheid die maar niet overging. Ik bleef dan ook een nachtje over.

's Ochtends na een boterham en de ochtendronde van de zaalarts was ik vrij en klaar om te gaan. Pijn had ik niet behalve in mijn rug van al dat liggen. Broer kwam me halen. Het was schitterend weer en we besloten naar Zandvoort te gaan. Na de lunch zijn we naar Haarlem gereden om nog wat te winkelen en een terrasje te pakken. Heerlijk!

Ik begrijp dat mensen bezorgd reageren als ze dat horen, al die activiteit de dag na een operatie die onder volledige narcose is uitgevoerd maar het kon, het voelde goed, het was fijn en lekker en gezellig. Dat: genieten, is minstens zo belangrijk als rust die er ook is, echt waar.

So far, so good. Het gaat goed, ik voel me goed. Ik ben voorzichtig met tillen en reiken, broer kookt en als ik moe ben dan doe ik een stapje terug maar ik ben niet vermoeid. Ik voel mijn oksel meer dan mijn borst maar pijn kan ik het niet noemen. Ik geniet van de blik op mijn nog gelijke bustes. Na de bestraling zal dat anders zijn.

Want ja, deze hordes zijn genomen maar er komt meer. Veel meer. In elk geval zal er bestraald gaan worden: 16 of 21 keer. Dat hoor ik over ongeveer een week als de uitslag van het pathologisch onderzoek er is. Heerlijk even een week geen afspraken want je wordt wel geleefd als je ziek bent - niet dat ik me ziek voel hoor. Maar ja, het moet maar even.

Het gaat goed. Ik voel me goed. Ongetwijfeld zal ik me niet zo blijven voelen. Ik ga er vanuit dat ik nog behoorlijk ziek zal worden of zijn maar daar kan ik nu niet over nadenken. Ik laat het allemaal over me heen komen: het goede en het minder goede. Ik heb vertrouwen in de artsen van het VU Medischcentrum. Ik heb vertrouwen in mijzelf.

Het eerder geplande klinisch genetisch onderzoek is overgeheveld van het AvL naar het VU en hoewel men verwacht dat de borstkanker niet genetisch bepaald is, wordt dit voorafgaand aan de radiotherapie met spoed alsnog uitgezocht. Een al bestraalde borst verkleint namelijk mijn mogelijkheden indien ik alsnog erfelijk belast zou zijn. Ik wil het weten.

Ik wil weten waar ik sta. Bij kleine dingen kan ik soms heel erg emotioneel reageren en soms ben ik in paniek om niets maar de grote dingen des levens, het blijkt momenteel wederom, doorsta ik op wonderbaarlijk krachtige wijze. Het is ongelofelijk maar waar. Ik hoop en bid dat dat zo blijft. Dat het goed zal blijven gaan en steeds beter.

So far, so good.

Kate
24 mei 2014






De foto heet: Midsection of naked woman with scar on one breast; Stock photo ID: 42-34224176; Photographer: Gerhard Egger; Copyright: © Gerhard Egger/Corbis

zondag 18 mei 2014

Boeketje van het landgoed





Het is de tijd van mooie boeketjes en gedachtenspinselen ingegeven door de bloemen op mijn landgoed.

Kate
18 mei 2014

woensdag 14 mei 2014

Stofnesten te lijf!



En wat ga je doen als je borstkanker hebt maar je (nog) niet ziek voelt? Wanneer je spijbelt van het bezoeken van je moeder die steeds maar zegt dat jij dood gaat, je broer ver weg zit en zijn terugkeer heeft uitgesteld omdat hij anders zijn verloofde te lang mist? Als de was nog draait en je geen zin hebt om boodschappen te doen?

Dan ga je stofnesten te lijf! In de boekenkast en in je boeken, wel te verstaan. Lekker terug naar dat wat ooit belangrijk was. Nog steeds belangrijk genoeg maar op een paar stukgelezen romans na staan ze al een jaar of vijf te stoffen in de kast in de hal. 


Ik loop er honderd keer per dag langs en ik zie ze wel maar hoor ze niet. Zwijgende stemmen die mij niet van mijn games kunnen afhouden.

Stephen King in zijn magnifieke boek On Writing
(1) zegt ergens dat je elke dag moet lezen, elk leeg moment moet vullen met woorden - als je niet schrijft moet je je verdiepen in het werk van anderen: tijdens het wachten bij de kassa, in de metro, in de wachtkamer...

Hmmm, vorige week mocht ik 45 minuten wachten op een sukkelige afspraak o.a. over goede bh's - die ik toevallig (toeval bestaat niet) net in Groningen had gekocht. Ook werd er gesproken over 'de lastmeter'. Hoeveel last ik heb sinds ik weet dat ik kanker in mijn lijf heb?

Ik mocht - zo leek het - geen nul invullen, dat is weinig last en dus werd het een één op de schaal van tien. Ik heb om mijn borstkanker, eerlijk gezegd, nog geen slapeloze nacht gehad. Misschien is dat stom of struisvogelen maar zo is het. Blijkbaar is dat vreemd. Vreemder is dat vreemden voor jou bepalen wat je moet, zou moeten voelen.

Ik heb gejankt dat mijn broer er niet is, dat hij nu niet meer praat over zijn vriendin maar over zijn verloofde, dat hij denkt dat zijn moeder niet weet dat zij jarig zal zijn en hij daarom haar negentigste wel kan vergeten.


Ik heb gevloekt en getierd en hele boze mails geschreven (en ontvangen) maar niet omdat ik ziek zou zijn - oeps: ben. Ik kan aan mijn ziekzijn niets doen. Ik heb het niet verdiend maar misschien was of is het nodig. En eigenlijk ben ik me er de laatste week pijnlijk van bewust aan het worden dat het net zo is in de relatie met mijn broer.

Hij heeft recht op zijn eigen leven en dat hij daarbij sneller gaat dan ik kan bijbenen, is niet zijn probleem. Te verstrengelde banden kunnen blijkbaar niet pijnloos ontvlochten raken. Gelukkig mag ik boos zijn en hij ook. Na ruim vijftig jaar raakt de liefde tussen ons niet zomaar op.


Broer zal er zijn rond de operatie. Hij zal boodschappen doen en bezorgd zijn en lief. Moeders verjaardag haalt hij wellicht ook nog. De storm die er even was tussen ons is gaan liggen en ik ben in afwachting van een andere storm, orkaan die over me uitgestort zal worden binnenkort.

Voorbereiden kan ik me niet. Wil ik me niet. Wat heeft het voor zin angstig te zijn of in paniek? Met ogen dicht en gebalde vuisten ga ik stap voor stap richting afgrond want een ding is zeker: alvorens het beter zal gaan, komt er een periode van diepe nare rotte shit. Enfin...


Niet aan denken en dus neem ik mijn boeken onderhanden. Ik zie titels waarvan ik vergeten was dat ik ze had. Romans die erom vragen ge- of herlezen te worden. 

In de rij voor de kassa, in de tram of de wachtkamer. Wat een goed plan. En dan weer te schrijven omdat dat is wat ik nu al merk dat fijn is en goed en helend en troostend. Zoals dat het altijd was.

Goed. Dit blog geschreven, het wasje opgehangen en heerlijke boterham met brie en bosbessen op oberlander brood genuttigd. Het regent nog niet dus ik kan nog een plank doen. Doen!


Kate
14 mei 2014



(1) On Writing: A Memoir of the Craft, Stephen King, Pocket Books, 2000. 

dinsdag 13 mei 2014

De maan: zie jij haar ook?



Ooit zei iemand tegen mij dat hij de maan zag en dat zij prachtig was en hij vroeg of ik haar ook zag. Ja, ik zag haar, antwoordde ik al was het niet waar want vanuit mijn toenmalige slaapkamer had ik geen zicht op de maan in de hemel boven het pleintje en mijn huis. 

Vanavond, bijna bedtijd, zie ik de maan door het raam boven de eettafel en ik weet zeker: hij ziet haar ook, kijkt naar haar vanaf zijn balkon terwijl hij een andere dame aan de lijn heeft. Het is niet erg. Niet meer.

Mensen komen en gaan, vriendschappen ook, liefde blijft. Liefde blijft zoals de maan, soms zichtbaarder, soms verscholen achter wolken, soms heel klein en soms wassend, aanzwellend tot 96% zoals vanavond. Morgen is het volle maan.

Maan: symbool van vrouwelijkheid, van verandering en vernieuwing, van komen en gaan en terugkeren, van groeien en krimpen en groeien - cyclische energie, kosmische waarheid.

Stralend aan het firmament, in een gitzwarte, wolkenvrije lucht zie ik haar gezicht en ze lacht naar mij, knikt naar mij, knipoogt. Zij weet wat ik nog moet gaan ondervinden. 

Zij weet dat wij allen, waar wij ook zijn, haar kunnen zien zoals zij ons ziet: als onderdeel van het universum. Wij zijn verbonden met elkaar en met haar. Kijk naar de maan en heb vertrouwen. Alles komt goed.

Kate
13 mei 2014

De foto, het was nog best moeilijk een foto te vinden van een (bijna) volle maan boven Amsterdam, vond ik hier maar bij de gegevens, verantwoording of zelfs het blogbericht zelf, kwam ik niet. 

maandag 12 mei 2014

Voornemen















En dus, dit is mijn voornemen:
om het over mij heen te laten gaan
met ogen dicht en gebalde vuisten.


Kate
12 mei 2014




De foto heet: Brunette woman taking a shower; Stock photo ID: 42-38645894; Photographer: Arman Zhenikeyev; Copyright: © Arman Zhenikeyev/Corbis

zaterdag 10 mei 2014

Songfestival avond


I’m here to use my heart and my hands
Somehow the bruises changed my plans​

And there’s a silent storm inside me
Looking for a home
I hope that someone’s gonna find me
And say that I belong
I‘ll wait forever and a lifetime
To find I’m not alone
There’s a silent storm inside me
Someday [sic] I’ll be calm

Ask myself
What comes next
Will I fly?​
Will I fall?
My silent storm


Mooi? Mooi! Zo mooi...

Kate
10 mei 2014




Silent Storm, inzending voor het Eurovisie Songfestival 2014 door Carl Espen voor Noorwegen. 
De hele songtekst is te vinden: http://www.eurovision.tv/page/history/year/participant-profile/?song=31373.
De video van de finale performance staat hier: https://www.youtube.com/watch?v=BvrFw5ppbCg#t=10. 
Het lied werd geschreven door Josefin Winther en uitgevoerd door Carl Espen.
De foto is een uitsnede van een screenshot uit bovengenoemde video op 2:57/3:13.
Noorwegen werd 6e in de halve finale - waar ik hem beter vond dan in de finale waar hij als 8e eindigde.
 



woensdag 7 mei 2014

Regenboog als teken




Niet deze, maar toch vanavond heel kort een regenboog zichtbaar door het raam boven de eettafel. 

Zullen we het als een teken zien en aanvaarden? Een van transformatie en hoop, van leven en belofte? Waarom niet? Ik ga ervoor. 

Hoe het ook zal eindigen, ik zal over een jaar niet meer zijn wie ik nu ben en ik denk, ik hoop en bid dat dan zal kunnen zeggen dat het goed is -  hoe het ook is, wat het ook zal zijn.

Kate
7 mei 2014


De foto komt van http://www.amsterdam.nl/toerisme-vrije-tijd/zien-amsterdam/ en een fotograaf was weer eens niet te vinden maar ik zocht niet diepgravend dit keer.

Meer over de spirituele betekenis van regenbogen kunt u o.a. lezen op Whats-your-sign.com.

dinsdag 6 mei 2014

Borstkanker




and so the journey begins... 


Kate
5 mei 2014



De illustratie komt van het internet.