Op reis

Tot gauw!

Kate

30 augustus 2012 

De foto is een uitsnede van een foto afkomstig van: Corbis: Stylish young woman pulling red suitcase; Stock Photo ID: 42-19758123; Photographer: Heide Benser; Copyright: © Heide Benser/Corbis

Ik wil weg

en wat is dan hetgeen je dringend moet doen? Wat doe je om weg te komen? Om onderdak te vinden? Tot een plan te komen?

het inwendige van mijn pc

Je schroeft de kast van je pc uit elkaar - voor het eerst van je leven omdat broerlief er niet is, te druk is om het aan te vragen.

Je stoft en zuigt en blaast het inwendige van dat machtige apparaat schoon zoals jezelf schoongeblazen moet worden want daarom moet je weg.

Spinnenwebben kapot, aangekoekt vuil uit de hoekjes, dat rammelende, snerpende, schurende geluid tot stilte gebracht.

Triomf!

computersnoeren gelabeld

Het lukt me die ene ventilator die ik los durfde te schroeven weer op zijn plaats te krijgen, de kast te sluiten, snoeren op de juiste plaats in te steken.

Mijn pc werkt zodra ik hem aandoe en is stiller, sneller zo lijkt het. Nu ik nog. Maar ik...

Ik bel mijn neef en mijn nichtje. Zij zijn blij dat ik kom. En ik ook. Nu nog een hotelletje als uitvalsbasis. De hotels zijn vol en te duur.

Mijn moeder belt en belt nog een keer en uiteindelijk ga ik maar even naar haar toe. Ze weet niet meer waarom ze belde.

Weer thuis. Koken. Eten. Het glas wijn dat ik inschonk valt verkeerd. Het vermoeit me. De moed zakt.

Ik kijk naar de steeds terugkerende hotelnamen en registreer ze niet eens meer. Morgen verder. Ook met dit bericht...

Morgen zal het beter gaan.

~~~

Vandaag hak ik knopen. Geen tijd meer om zaken voor me uit te schuiven.

Vandaag wil ik nog even met mijn vader lunchen en ik wil morgen weg en dus moet ik vandaag boeken.

Grappig!

Beland op een of andere hotelsite, de zoveelste met dezelfde hotelnamen, hetzelfde hotel waar dit keer wel ruimte is en de prijzen lager dan gisteren.

Besluit te bellen om te vragen of de locatie niet heel erg ver van het centrum vandaan is en krijg een Duitse mevrouw aan de telefoon.

Ik overleg in mijn beste - niet! - Duits over locatie en prijzen - die afhankelijk zijn van het gebruik van een credit card.

Ik krijg het advies rechtstreeks met het hotel te bellen. Dat dat nog kan is een wonder maar het helpt me niet.

Het gesprekje met de juf van de reserveringen levert een waterval aan prijzen, hoger dan die van de Duitse, op en niet echt duidelijkheid.

Kort en goed, ik boek via de Duitse boekingssite een Nederlands hotel tegen een veel lagere prijs dan ik de afgelopen dagen op Nederlands sites zag.

Bizar!

Maar wel geboekt en nu moet ik pakken want opnieuw: ik ga weg en wat is het dan dat je moet doen, de avond voordien? Pakken toch?

Laat ik dat dan maar doen.

Kate
29 augustus 2012

België?

Ik moet weg. Waar kan ik heen?

Kate

26 augustus 2012

De foto is afkomstig van de tumblr Kitty en classe alwaar als bron een andere tumblr, Romantic Pornography, werd gegeven.

Je pad, je eigen pad

Al dagen, elke keer als ik langs de tumblr An Exquisite Paradox wandel, wordt mijn oog, mijn hart en aandacht getrokken naar en door deze tekst. Zo waar. Ik heb het mogen ervaren, meerdere keren. Ook andersom overigens: als wat je doet je moe maakt en neerslachtig dan zit je niet in je stroom, dan zou je van pad moeten veranderen. Dat is beter voor je. Ja. Voor mij dus.

Maar wat als je niet van pad kunt of wilt veranderen? Nog niet? Dan hou je je vast aan de wetenschap dat er weer een dag zal komen, dagen zullen volgen vol energie en vreugde in wat je doet en dan zal wat je doet vanzelf gaan. Dan zal er energie stromen en inspiratie en dan zul je weten, mocht je erbij stilstaan, dat je op het goede pad bent.

Ondertussen worstel ik verder op het pad dat het mijne is maar niet brengt wat mijn pad zou moeten brengen, idealiter. Het is dus niet waar wat er staat? Mag ik dat voorzichtig concluderen? Kan het zo zijn dat je wel doet wat je moet doen, bent waar je wezen moet maar dat je er een ander soort van energie door ontvangt? Misschien zelfs niet direct iets dat op energie lijkt? Of op inspiratie?

Kan het zijn dat je pad soms door woestijnen loopt? Waar energie en inspiratie misschien op zijn best ondergronds meekabbelen tot er rust is of tijd om even stil te staan? Waar je andere dingen vindt dan je zoekt of verwacht? Misschien wel minder positieve dingen. In jezelf?

Zou het kunnen dat je pas inspiratie en energie vindt op je pad wanneer je dat pad als het jouwe erkent? Dat je mag voelen dat je niet op je plek bent, 'niet geschikt' zoals ik het noem, maar er toch het beste van maakt. En dat het dan lichter wordt. Leuker. Inspirerender? Zou dat kunnen? Zou het waar zijn?

Kate
24 augustus 2012


(*) de tekst is afkomstig van de tumblr Silent Musings: An Exquisite Paradox

Kapotgeschreven

Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer hoe nu verder te schrijven aan "236 Schakels".

Het lijkt er sterk op dat ik, wat ik had, kapot heb geschreven. Alle spanning weg. De stroom verjaagd tot er niets meer over is dan verveling.

Niet zo gek als je niet door kunt werken. Mij ontbreekt een blok tijd om de spanning te voeden en door te schrijven zonder steeds weer te beginnen bij het begin.

Excuses. Ik ben er goed in. Er is wel tijd maar ik treuzel en aarzel en stel mijzelf de vraag waar ik heen wil. Hoe ik aan kan haken aan al reeds geschreven stukken. 

Daarbovenop de oude vragen. Kan het wel wat ik schrijf? Is het niet te hard, te erg, te pijnlijk? Is het wel gezond? Wat is je doel, de uitkomst en hoe geraak je daar?

Vragen als: hoe ga je verder? Waar ga je naartoe? Wat? Hoe? Waarom? Waartoe? Op welke wijze? Dit soort vragen hebben mij in mijn schrijven, in mijn leven nooit verder gebracht. Ze vergroten slechts de onzekerheid. 

Hoe kun je kiezen als je niet weet wat de mogelijkheden zijn? Ik schrijf vanuit emotie, mijn gevoel - mijn gevoel en de emotie. Ik moet voelen wat ik schrijf. De pijn, eenzaamheid, het geile en het hartverscheurende.

Kate doet wat ik zelf niet kan. Zij heeft haar leven gelegd in handen van een harde man. Een sadist die haar laat lijden omdat dat is waar zij voor gekozen heeft en hij. 

Ik leef mijn leven alleen. Ik leef in en met een andere emotie dan waar ik over schrijf. Als ik wil schrijven over lijden kom ik dezer dagen vanuit de weerstand tegen het mantelen, de moeheid en wanhoop die aftakeling met zich brengt.

Het is een moeizaam proces de pijn van Kate vast te houden als je vader niet (avond)eet. Je moeder denkt dat ze twee zonen heeft i.p.v. die ene die niet beseft hoe afhankelijk zijn moeder, onze moeder momenteel is.

Ik wil wel schrijven over het belang van een keten voor een slavin, over de impact van het verlies en hoever Kate wil gaan om te krijgen, terug te krijgen wat zij ooit had. 

Ik wil wel filosoferen over de vraag of het verleden ooit echt was zoals je er later in goede of minder goede tijden op terugkijkt en of het verleden ooit terug te halen is, de schulden betaald, de fouten vergeten en vergeven.

Is het mogelijk een proces door te maken en te doen of er niets gebeurd is? Kunnen Mark en Kate nog wel terug naar waar zij vandaan kwamen? Willen ze dat eigenlijk wel? Kan het ooit nog zo worden als het eens was?

En ondertussen ligt zij nog steeds op die tafel tevreden te zijn, zijn arm over haar heengetrokken. Haar ogen gesloten. Wie durft haar ogen te sluiten voor de realiteit van het bestaan als ketenloos slavin? 

Bezit meer is zij niet en als ze het nog niet is dan is ze hard op weg het te worden. Bezit kun je van de hand doen... Dat is het doembeeld, angstbeeld, de nachtmerrie. Maar Mark heeft gesteld - privé, in de proloog - dat hij haar niet wil verliezen. 

Is dat waar? Is hij standvastig? Kan hij haar leiden naar de laatste schakel of bezwijkt hij onder de druk haar steeds verder te testen, harder aan te pakken. Dat is toch wat je doet? Als eigenaar met een sadistische inborst?

Vragen. Angsten. Wat wil ik, de schrijver? Wil ik haar verliezen? Wil ik de relatie opblazen? Wil ik schrijven over de interactie tussen twee vrouwen? Tessa boven Kate? En wie is Tessa eigenlijk? Wat weten wij van haar?

Half zes. Ik moet koken voor mijn moeder want mijn broer is nog in het bos. Trimmen, voetballen, weg rond vier uur en terug als het eten al lang gekookt is of zelfs opgegeten. Mannen! 

En daar gaat het verhaal, dit blog. Zelfs geen tijd voor linkjes en verwijzingen. Dat komt later maar dit gaat nu live, anders komt het er niet van. Ga ik schrappen en reviseren en doe ik wat ik met het verhaal ook heb gedaan.

Misschien is het niet kapotgeschreven maar zit ik op een verkeerd spoor? Hoe dan ook... Nu moet ik koken.

Kate
23 augustus 2012

Zomaar...

Zomaar. Een lief klein boeketje bij de pc van vlijtig liesjes en nasturtium. Nu, bijna twaalf uur later, aan het eind van de dag in het licht van de lamp boven het beeldscherm, lijken de kleuren donkerder, dieper, minder levendig, minder licht. Een beetje als mijn gemoed.

Kate
22 augustus 2012

Groente- en kruidenpannenkoek

landgoed op 13-08-2012

Eindelijk weer eens een avond aan eigen tafel eten, aan eigen fornuis koken - thuiszijn dus rond etenstijd. What joy.

Jammer alleen dat de koelkast zowat helemaal leeg is en ook de voorraden die ik normaliter heb om zonder poespas, lees: boodschappen doen, een maaltijd te bereiden op zijn. 

Er is geen tonijn in blik, geen stuk gorgonzola, geen blikje ragout om vlug iets warms op tafel te zetten. Ook de andere standaard dingen zijn er niet: margarine, aardappelen, wat rondzwervende groentes. 

Maar wacht... Ik heb een landgoed :-). Ik heb een prachtig groen stukje liefde aan huis en hoewel de tomaatjes nog niet rijp zijn, en de pronkbonen bijna allemaal meegenomen naar mijn moeder, moet er toch iets zijn anders dan kruiden? 

met de klok mee, vanaf 13 uur: boerenkool,
knoflook, peper, thijm, laurier, koriander,
courgette, selderij, snijbiet, rozemarijn,
lenteui, basilicum

En jawel hoor: spiedend over de bakken tref ik een heel klein groen pepertje, een miniscule courgette, een klein stronkje snijbiet waarvan een paar blaadjes niet door slakken bezocht zijn.

Er is boerenkool die eindelijk na een jaar tot leven gekomen lijkt waar ik vanaf kan snijden*). Er staat wat selderij. Er is natuurlijk flink wat basilicum binnen in de gemberbak. 

En buiten zijn er andere kruiden: laurier, thijm, oregano, rozemarijn. Er is een splinterdunne lenteui en een klein teentje verse knoflook die ik al eerder oogstte. Het is genoeg. Het maakt een prachtige compositie op het bord. 

Als ik nog even buiten ben en heel goed kijk en me flink uitstrek, kan ik nog net een paar pronkbonen oogsten. Pronkbonen zijn, jong geoogst, zeg maar wat grovere snijbonen. Als snijboon gebruik ik ze ook. Ik kook ze, in klein gesneden stukjes in een bodempje water. 

groente en kruidenpannenkoek met kaas

De rest van de ingrediënten zet ik even aan in wat olijfolie. Als alle groentes lekker warm en beetgaar zijn, schep ze bij elkaar. Het duurt niet lang voor de pannenkoek klaar is.

Wat een plaatje! Een dichtgeklapte pannenkoek met daarin de groentes en kruiden van het landgoed bedekt met plakjes belegen kaas die gesmolten is tegen de tijd dat je je mes en vork erin zet.

Kate
13 augustus 2012

*) 16-10-2012: foutje, bedankt! dit is natuurlijk - zo bleek - geen boerenkool doch peterselie. Ach ja...

Befehl ist Befehl

Gay pride 2012: love & understanding, door je strot geduwd door keiharde muziek en tachtig min of meer identieke boten met daarop min of meer identieke bewegingen. Haleluja, je mag zijn wie je denkt te willen zijn en iedereen moet meegenieten.

Hoezo moeten boten van Waternet, UPC, de Nederlandse Bank, ING, het OLVG meevaren? Is er geld over? Mag ik dan alstublieft iets minder betalen per maand of kwartaal? Dat zou kunnen aangezien mijn huisbank en zij die mij rekeningen sturen voor halfbakken dienstverlening geld vrijmaken voor boten met herrie en outfitjes en confetti? Waarom? Waartoe?

Ik werd er, eerlijk gezegd, nogal agressief van en daar hadden meer mensen last van ondanks de stortbuien tussendoor. Er was een Ikea zending gepland en die mocht van het meneertje-in-oranje-vestje ergens aan het begin van de gracht-om-de-hoek niet doorrijden.

Mijn broer kwam me halen: 'nu meekomen, meteen. Nee, ik heb wel een sleutel en laat je er wel weer in. Kom!' We liepen de gracht af met de parade in onze ruggen. Daar stond de man-met-macht-voor-een-halve-dag. Hij was speciaal om vijf uur vanochtend uit Tilburg naar Amsterdam gekomen om hier de plaatstelijke bewoners te vervelen. 

Oh, vond ik hem een ambtenaar? Nu was hij beledigd. En ik zei dat hij maar terug moest naar Tilburg, nu was hij opnieuw beledigd. En tjee, daar deed ik het weer. De man was duidelijk niet veel gewend maar genoot van zijn rol: 'u mag er niet door. Niemand mag er door. Ik doe ook maar wat mij gezegd is.' Befehl ist Befehl. Zoiets. 

Eng, zo'n manneke uit Tilburg dat hier het verkeer komt regelen en denkt of vindt dat wij daar blij mee moeten zijn. Eng zo'n gemeente die daar van dit soort types uit de provincie voor invliegt. Gelukkig was er iemand in de buurt die meer macht had en ook wat flexibeler was dan hij uit Tilburg. 

De bestelbus mocht er door toen wij aangaven dat het busje op de stoep kon staan en daardoor niemand zou hinderen. 'Het mag eigenlijk niet maar voor deze keer.' Kijk, dat klinkt al anders. Vijf karren vol met meubels konden worden uitgeladen - wij blij, transporteur blij, mannetje nog steeds beledigd. 'U moet rustig worden, mevrouw.' Sure. Dat zeggen er meer :-).

Voor het pand waar uitgeladen werd, hield ik de wacht. De buurman kwam naar buiten met zijn fiets aan de hand. Of die bestelwagen niet iets meer op de gracht had kunnen parkeren. Nee dus. Jammer dan. Zeikerd!

Zeikerd? Ja, er werd gezeikd tegen de boom en het electriciteitshuisje. En wie dat niet wilde, keek naar binnen en vroeg of we misschien een toilet hadden want de nood was hoog. Nee dus. Gaat u maar wildplassen, het liefst bij het manneke uit Tilburg.

Hij kan er vast niets aan doen dat de gemeente geen extra urinoirs heeft neergezet noch informatieborden waarop staat dat de halve buurt niet bereikbaar is tussen 13:00 uur en 16:00 uur - 'maar het kan ook makkelijk half vijf worden.' Don't shoot the messenger!

Don't worry, ik heb geen tijd te schieten. Ik ben half Ikea in elkaar aan het sleutelen en woensdagavond moet het af zijn.

Kate
5 augustus 2012 


Fotoverantwoording: bovenste foto; onderste foto - met daarop niet het manneke uit Tilburg.